തക്ഷകൻ

എനിക്കുവേണ്ടി മാത്രം ആവാഹിച്ചെടുത്ത ഒരമ്പ് നെഞ്ചിൻ‌കൂടിലേക്കു വന്നു തറയ്ക്കുന്നത് സ്വപ്നം കണ്ട് ഞെട്ടിയുണരുമ്പോൾ ഒരു മാസം പ്രായമുള്ള എന്റെ മകൾ ഏതോ കിനാവിന്റെ ബാക്കിപത്രമായ പുഞ്ചിരിയുമായി എനിക്കും സുഷമയ്ക്കുമിടയിൽ കൈകാലിട്ടടിച്ച് കളിക്കുകയായിരുന്നു. സുഷമയെ ഉണർത്താതെ കുഞ്ഞിനെ ചേർത്തുപിടിച്ച് ഞാൻ കിടന്നു.സീറോവോൾട്ട് ബൾബിന്റെ പ്രകാശം മുറിയാകെ ശ്വാസം മുട്ടിപ്പിക്കുന്ന ഒരു വാതകമായി നിറയുന്നു.നാസാദ്വാരങ്ങളിലൂടെ അകത്തേക്കു കയറി ശ്വാസകോശത്തെ ഞെരിച്ചു മുറുക്കുന്ന അജ്ഞാതവാതകം. സുഷമയുടെ വസ്ത്രം സ്ഥാനം മാറി കിടക്കുന്നു.നഗ്നമായ തുടകളിലേക്ക് ഒന്നു നോക്കിയിട്ട് ഞാൻ ആ വെളിച്ചം കെടുത്തി.അപ്പോൾ സുഷമ ഒന്നു ഞരങ്ങി തിരിഞ്ഞു കിടക്കുന്നതിനിടയിൽ ചോദിച്ചു: “എന്തിനാ മുകുന്ദേട്ടാ ലൈറ്റു കെടുത്തിയത്?” ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.നിമിഷങ്ങൾക്കകം സുഷമ വീണ്ടും ഉറക്കത്തിലേക്കു വീണതിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു. ഞാൻ ഒരു ചാർമിനാർ കത്തിച്ച് മുൻ‌മുറിയിലേക്കു വന്നു.വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തെ അരമതിലിൽ ഇരിക്കാൻ തോന്നിയെങ്കിലും ഒന്നു മടിച്ചു.വാതിൽ തുറക്കാൻ ഭയമാണെനിക്ക്. ഇരുളിൽ മറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന ഒരാൾ.വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തിറങ്ങുന്ന നിമിഷത്തിനായി എന്റെ ചോരയ്ക്കു ദാഹിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഒരു കത്തിമുന. ആ സംഭവത്തിനുശേഷം എന്നും ഇങ്ങനെയാണ്.എനിക്കുവേണ്ടി മാത്രം രാകി മിനുക്കി കാര്യക്ഷമത ഉറപ്പു വരുത്തിയ ഒരു കത്തി എപ്പോഴും ഉള്ളിൽ തിളങ്ങുന്നു.ഒരു കൊടും‌മിന്നലായി ചില നിമിഷങ്ങളിൽ ഹൃദയത്തിൽ അത് പാളുന്നു. നഗ്നപാദങ്ങളിൽ ടൈൽ‌സിന്റെ തണുപ്പല്ല,ചൂടാണനുഭവs¸ടുന്നത്.പള്ളയിൽനിന്നും ചീറ്റിത്തെറിച്ചൊഴുകുന്ന ചോര കാൽക്കൽ തളം കെട്ടിക്കിടക്കുന്നതുപോലെ.മനുഷ്യന്റെ ചുടുചോരയിൽ ചവിട്ടി നിൽക്കുന്ന കാല്പാദങ്ങൾ പൊള്ളുന്നു. കണ്ണടച്ചാലും തുറന്നാലും അതു തന്നെയാണ് കാഴ്ച.ആദ്യത്തെ കുത്തിനുതന്നെ വീണു.തുടർന്ന് എണ്ണം തിട്ടപ്പെടുത്താനാകാത്തത്രയും.ഒറ്റ ലക്ഷ്യമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.ആൿഷൻ വിജയിക്കണം.ഇടയ്ക്ക് വായിലേക്കു തെറിച്ച ചോരത്തുള്ളികൾക്ക് ഉപ്പുരസമുണ്ടായിരുന്നു.ഛർദിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ചോരയുടെ ഇറച്ചിമണവും. ഘോരവനത്തിൽ വിശ്രമത്തിലായിരുന്ന തക്ഷകന്റെ ശിരസിലേക്ക് മുനിശാപം ഒരു മിന്നൽ കണക്കെ ദ്രുതഗതിയിൽ പാളി വീണപ്പോൾ ഒരു Zuത്യമാണ് അവനിലേക്കു പതിഞ്ഞത്.തക്ഷകൻ നിരപരാധിയായിരുന്നു.ശൃംഗിയുടെ ശാപം സാർത്ഥകമാക്കുക എന്ന Zuത്യത്തിൽ നിന്നും അവനു പിൻ‌വാങ്ങാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല! ഏഴു ദിവസമായി ഞാനൊന്നുറങ്ങിയിട്ട്.ഒന്നിനും കഴിയുന്നില്ല.ആസ്വദിച്ച് ഒരു പുക പോലും എടുക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.ഇടനെഞ്ചിൽ ഭാരമുള്ള കരിങ്കല്ല് വിലങ്ങനെ കിടക്കുന്നതുപോലെ. പകലുകൾ പാർട്ടിയാപ്പീസിന്റെ നാലു ചുവരുകൾ നൽ‌കുന്ന സരക്ഷണത്തിൽ എരിഞ്ഞു തീരുന്നു.അതുകൊണ്ടാവാം എന്റെ ഭാവമാറ്റങ്ങൾ ഇതുവരെ സുഷമ കണ്ടുപിടിച്ചില്ല.അവളുടെ ചോദ്യങ്ങളെ നേരിടാൻ ആവതില്ലാതെ അറിയാതെ വല്ലതും പറഞ്ഞുപോയാൽ.... “ആരും അറിയത്തില്ല.”ലോറൻസ് എന്ന സെക്രട്ടറി പറഞ്ഞു.”അവരുടെ നോട്ടത്തിൽ ഇതു ചെയ്തത് പാർട്ടിയാണ്.നീ ഒന്നു വെഷമിക്കാതിരി മുകുന്ദാ.” പ്രതികാരം ചെയ്യുന്നവർ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് പാർട്ടിയെയല്ല,വ്യക്തികളെയാണ് എന്ന് മനസ്സിലോർത്തെങ്കിലും പുറത്തു പറഞ്ഞില്ല. “ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തപോലെ നടക്കുക.എന്നാലൊന്നു കരുതിയിരിക്കേം വേണം.” ലോറൻസ് ഉപദേശിച്ചു. അറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല,കഴിയാഞ്ഞിട്ടാണ്. അന്നത്തെ രാക്ലാസിൽ ആ നിയോഗം എന്റെ ശിരസിലേക്കാഴ്ന്നിറങ്ങുകയായിരുന്നു.എന്തുകൊണ്ട് അപ്പോൾ ഒഴിഞ്ഞുമാറിയില്ല.മെമ്പറമ്മാരുടെയിടയിൽ ഒരു ഒഴിഞ്ഞുമാറ്റം ധൈര്യക്കുറവാണെന്ന അപമാനം നേരിടേണ്ടി വരുന്നത് സഹിക്കാനാവില്ല.ആവേശത്തോടെ,പതിന്മടങ്ങ് ഉശിരോടെ Zuത്യം ഏറ്റെടുത്തു.മുൻ‌കൂട്ടി തയ്യാറാക്കിയ വിധത്തിൽ തന്നെ കൃത്യമായി നടപ്പാക്കുകയും ചെയ്തു. പക്ഷെ,പിന്നീട്..... കുറ്റബോധമാണോ ഭയമാണോ? ഉമിത്തീയിൽ നീറുന്ന ജീവൻ കണക്കെ പൊരിയുകയാണ്.സദാ ഒരു കത്തിമുനയിൽനിന്നുള്ള ഒളിച്ചോട്ടം. പരീക്ഷിത്തിനെ കടിക്കണമെന്ന മുനിശാപം തക്ഷകനിലേക്ക് അമ്പായി തറച്ചിറങ്ങിയതുപോലെ ആ തീരുമാനം എന്നിലേക്കിറങ്ങി വന്നതും നിയോഗമാണ്.തക്ഷകനിയോഗം.മുനിപുത്രൻ ശൃംഗിയുടെ ശാപം തക്ഷകനിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങിയത് ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന ഒരു മധ്യാഹ്നത്തിലായിരിക്കണമെന്ന് എനിക്കു തോന്നി.എരിയുന്ന പകലിന്റെ തീക്ഷ്ണജ്വാലകൾ കണക്കെ തന്നെ പൊതിയുന്ന നിയോഗത്തിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞു മാറാൻ തക്ഷകൻ അശക്തനായിരുന്നു.പിന്നെ ശാപത്തിന്റെ സാഫല്യം മാത്രമായിരുന്നു ലക്ഷ്യം.കഠിനമായ പ്രതിബന്ധങ്ങൾ നേരിട്ട് അവൻ ആ Zuത്യം ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിക്കുകതന്നെ ചെയ്തു. അവനും കുറ്റബോധത്താൽ ഉരുകിക്കാണില്ലേ?എത്രയോ സങ്കേതങ്ങൾ കയറിയിറങ്ങി ഒളിച്ചു പാർത്തു!അവസാനം ഇന്ദ്രന്റെ അർദ്ധസിംഹാസനത്തിലാണ് അഭയം തേടിയത്. ഞാൻ എന്നാണ് ഒരു സർപ്പസത്രത്തിലേക്ക് ആവാഹിക്കപ്പെടുക?! വീണ്ടും കിടക്കറയിലേക്കു നടന്നു.സുഷമ ബാത്‌റൂമിൽ പോകാനായി എഴുന്നേൽക്കുന്നു.സീറോ വെളിച്ചം മുറിയിൽ പടർന്നിരിക്കുന്നു. “എന്താ മുകുന്ദേട്ടാ?” “ഒന്നുമില്ല.ഒറക്കം വരാതെ കിടന്നപ്പോ ഒരു സിഗററ്റു വലിക്കാൻ പോയതാ.” “ഓരോന്നൊക്കെയോർത്തു കെടന്നിട്ടാ ഒറക്കം വരാത്തെ.ഇങ്ങനേമൊണ്ടോ ഒരു ചിന്ത.” അവൾ ബാത്‌റൂമിലേക്കു പോയി.കുഞ്ഞിപ്പോൾ വശം ചരിഞ്ഞാണ് കിടക്കുന്നത്.എനിക്ക് അവളുടെ കുഞ്ഞിക്കവിളിൽ ഒരു മുത്തം കൊടുക്കാൻ തോന്നി.ചുവരിലെ ക്ലോക്കിൽ സമയം രണ്ടര അറിയിച്ചു. ബാത്‌റൂമിൽനിന്നു തിരിച്ചുവന്ന സുഷമ ചോദിച്ചു: “ലൈറ്റോഫാക്കണോ?” “വേണ്ട.അതു കെടന്നോട്ടെ.” ഫാനിന്റെ മുരൾച്ച ഏതോ രാപ്പക്ഷിയുടെ അരോചക ഗീതമായി തോന്നി. “മുകുന്ദേട്ടന് ഒറക്കം വരുന്നില്ലെങ്കി..നമുക്കൊന്നിണ ചേർന്നാലോ?” ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. “നല്ല സമയം.നല്ല തണുപ്പ്.ബ്രാഹ്മമുഹൂർത്തം തുടങ്ങാറായി.” എന്റെ സമ്മതത്തിനു കാത്തു നിൽക്കാതെ സുഷമ എന്നെ ദിഗംബരനാക്കി.അവൾ എന്റെ മുകളിൽ സമൃദ്ധമായ ആസക്തിയുടെ ഭാരമായി.ഉണരുന്ന സുഷമയ്ക്ക് ഉപരിസുരതമാണിഷ്ടം.ചടുലതാളങ്ങളുടെ ചുവടുവെയ്പിൽ അവൾ കാളിയായി മാറുന്നു. ആരുടെയോ ബലിഷ്ഠമായ കരങ്ങളിൽ കിടന്നു പിടയുകയാണ് എന്റെ കഴുത്ത്.ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് എന്നെ ബലമായി പിടിച്ചു നിർത്തിയിരിക്കുന്നു.കത്തിമുന ഇപ്പോൾ എന്നിലേക്കു തറച്ചു കയറും.പൂക്കുറ്റി പോലെ ചോര ചീറ്റും.തലയ്ക്കുള്ളിൽ ആ ചോദ്യമിരമ്പി. “എന്തിനാടാ എന്റച്ഛനെ കൊന്നത്?പറേടാ,പറയ്...” എല്ലവരും ചേർന്ന് എന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുകയാണ്.കത്തിമുനയ്ക്കു പകരം ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു കൊല്ലാനാണു പദ്ധതി.ഒരിറ്റു ശ്വാസത്തിനുവേണ്ടി ഞാൻ പിടഞ്ഞു. “ഇതെന്താ ഇങ്ങനെ...ഒരു മൂഡുമില്ലാതെ...” സുഷമയുടെ അവജ്ഞയും നിന്ദയും നിരാശയും കലർന്ന ശബ്ദം അതിവിദൂരത്തിലെവിടെയോ നിന്ന് ഞാൻ കേട്ടു. എന്നെ ബന്ധിച്ച കൈകൾ അയയുന്നു.കഴുത്തിലെ പിടി വഴുതി മാറുന്നു.ഞാൻ ആശ്വാസത്തോടെ ശ്വാസമെടുത്തു. “എന്നെ പറഞ്ഞാ മതിയല്ലോ-“ അവൾ എഴുന്നേറ്റ് ദേഷ്യത്തിൽ അടുക്കളയിലേക്കു പോയി.രണ്ടു കട്ടൻ കാപ്പിയുണ്ടാക്കി ടീപ്പോയിൽ കൊണ്ടു വെച്ച് എന്നെ വിളിച്ചു. ആവി പറക്കുന്ന കാപ്പി ഒരു കവിൾ കുടിച്ച് സുഷമ സംഭാഷണത്തിനു തുടക്കമിട്ടു. “എന്താ മുകുന്ദേട്ടന്റെ പ്രശ്നം?ഉള്ളിലെന്തോ ഉണ്ട്.തുറന്നുപറയാത്തതെന്താ?” ഇത്രയും കാലങ്ങൾക്കിടയിൽ അവളറിയാത്ത ഒരു രഹസ്യവുമില്ലെനിക്ക്,ഇതൊഴികെ. ഇതു ഞാനെങ്ങനെ പറയും? “കൊറച്ചു ദിവസമായി ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു.” ഇപ്പോൾ ഈ നിമിഷത്തിൽ അവളോടു പറയാതിരിക്കാനാവില്ലെന്നെനിക്കു ബോധ്യം വന്നു.കോളേജിൽ എസ്.എഫ്.ഐ യുടെ വൈസ് ചാൻസലറായി ജയി¨ അവൾക്ക് കാര്യങ്ങൾ പെട്ടെന്നു മനസ്സിലാകും. അവൾ സശ്രദ്ധം കേട്ടു.രത്നാകരേട്ടനെ മൃഗീയമായി കൊലപ്പെടുത്തിയത് ഞാനൊറ്റയ്ക്കാണെന്ന് എന്നിൽ നിന്നു തന്നെ അവൾ കേട്ടു. “ആരും കണ്ടിട്ടില്ല.കുറ്റാക്കുറ്റിരുട്ടാരുന്നു.”ഞാൻ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചു.എങ്കിലും ആരോ സാക്ഷിയാണെന്ന,തുറന്നുവെച്ച രണ്ടു കണ്ണുകÄ എല്ലാം കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന തോന്നലിൽ നിന്നും ഞാൻ മുക്തനല്ല. കാപ്പിയുടെ അവസാന തുള്ളിയും കുടിച്ച ശേഷം അല്പനേരം അവൾ കണ്ണടച്ചിരുന്നു. “മുകുന്ദേട്ടൻ ഒരിക്കലും അതു ചെയ്യരുതാ‍യിരുന്നു.” പെട്ടെന്ന് എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് കോളേജു കാലമാWv പൊട്ടിവീണത്.തിരഞ്ഞെടുപ്പു പ്രചരണത്തിന് ക്ലാസുകൾ തോറും കയറി ഞാനും സുഷമയും മാറി മാറി പ്രസംഗിച്ചു നടന്ന ആ കാലം.ഇരുവരുടേയും പ്രസംഗത്തിന്റെ കാതലായ വശം അഹിംസയായിരുന്നു.അക്രമരാഷ്ട്രീയത്തിനെതിരെയുള്ള പ്രസംഗം.അക്രമത്തെ ഒരിക്കലും അക്രമം കൊണ്ടു നേരിടരുതെന്ന് വിദ്യാർത്ഥികളെ ആഹ്വാനം ചെയ്തിരുന്ന ആ വാക്കുകളാണ് അവളെ എന്നോടു ചേർത്തു നിർത്തിയതെന്ന് പലപ്പോഴും അവൾ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.നേതാക്കന്മാരുടെ സായാഹ്നക്കൂട്ടായ്മയിലും മുകുന്ദനും സുഷമയുമായിരുന്നു ശ്രദ്ധാകേന്ദ്രം. “മുകുന്ദേട്ടനിപ്പോൾ ചോരയുടെ മണമാണ്.” ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.കാപ്പിയുടെ ചൂടാറിയിരിക്കുന്നു.എനിക്ക് ബാക്കി കുടിക്കാൻ തോന്നിയില്ല.ചോരയാണതെന്നു തോന്നി. “ഒരാദർശത്തിന്റെ പേരിലും ന്യായീകരിക്കാവുന്ന ഒന്നല്ല മുകുന്ദേട്ടൻ ചെയ്തത്.” പുറത്ത് മഞ്ഞു പെയ്യുന്നതിന്റെ മർമ്മരം കേൾക്കാം.മരണത്തിന്റെ ക്രൂരമായ തണുപ്പ് അരിച്ചരിച്ചു കയറി വരുന്നതുപോലെ.എനിക്കു വിയർക്കുന്നു. അല്പനേരത്തെ ആലോചനക്കുശേഷം സുഷമ പറഞ്ഞു: “ഇനി ഒന്നും ആലോചിക്കാനിÃ.പോലീസിൽ സറണ്ടർ ചെയ്യണം.” പെട്ടെന്ന് ഞാനൊന്നു ഞെട്ടി.പല കാര്യങ്ങൾക്കും പോലീസ് സ്റ്റേഷനുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഒരു പ്രതിയായി ഇതുവരെ സ്വയം ചിന്തിച്ചിട്ടില്ല.കസ്റ്റഡി,ലോക്കപ്പ്,മർദ്ദനം.എത്രയൊക്കെ kuഹാർദ്ദപരമായി ഇടപെട്ടാലും പോലീസ് എന്നത് ഇപ്പോഴും എന്റെ ഉള്ളിൽ ഭയത്തിന്റെ ഒരു തീനാളമാണ്.കസ്റ്റഡിയിൽ കഴിഞ്ഞ ഒരാൾക്ക് പിന്നീടുള്ളത് തിരസ്ക്കരിക്കപ്പെട്ടവന്റെ പൊതുജീവിതമാണ്.പിന്നിൽ നഷ്ടപ്പെട്ട ജീവിതം പിന്നീടൊരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടില്ല.ബഹിഷ്കൃതനാണവൻ. ഇത്രകാലം കെട്ടിപ്പടുത്ത ജീവിതം എന്നെന്നേക്കുമായി ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടി വരുന്ന ആ അവസ്ഥയോർത്ത് ഞാൻ കിടുങ്ങി. ഞാൻ സുഷമയെ ദയനീയമായി നോക്കി.അതവഗണിച്ച് അവൾ തുടർന്നു: “എല്ലാം നിയമത്തിന്റെ വഴിയെ തന്നെ നടക്കട്ടെ.മറ്റു മാർഗങ്ങളൊന്നുമില്ല.അവരുടെ പ്രതികാരത്തിൽനിന്നും സേഫാകാനുള്ള വഴിയും ഇതു തന്നെയാണ്.ഇന്നുതന്നെ സറണ്ടർ ചെയ്യണം.” സുഷമ കപ്പുകളെടുത്ത് അകത്തേക്കു പോയി.അവ കഴുകി വെച്ച് മടങ്ങിവന്ന് മുൻ‌വാതിൽ തുറക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ ഞാനവളെ തടഞ്ഞു. “നേരം വെളുത്തിട്ട് തൊറന്നാ മതി.” പേരറിയാത്ത ഒരു മന്ദഹാസം അവളുടെ മുഖത്തു വിരിയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.എത്ര വ്യാഖ്യാനിച്ചാലും പിടി തരാത്ത അർത്ഥങ്ങൾ പേറുന്ന മന്ദഹാസം. അകത്ത് കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ ഉയർന്നു.സുഷമ അങ്ങോട്ടു പോയി.കുഞ്ഞിനെ ശാന്തമാക്കിയ ശേഷം അവൾ പറഞ്ഞു: “എനിക്കൊന്നു കുളിക്കണം.” “ഇത്ര വെളുപ്പിനോ?” “ദേഹമാകെ ചോര പുരണ്ടതുപോലെ തോന്നുന്നു എനിക്ക്.പച്ചയിറച്ചിയും ചോരയും ഒട്ടിപ്പിടിക്കുന്നതു പോലെ.” അവൾ കുളിമുറിയിൽ കയറി വാതിലടച്ചു.രണ്ടു മൂന്നു വട്ടം ഓക്കാനിക്കുന്ന ശബ്ദം കുളിമുറിയിൽ നിന്നു കേട്ടു. പെട്ടെന്നാണ് വാതിലിൽ തട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ടത്.ഞാൻ നടുങ്ങിയെഴുന്നേറ്റു.വാതിൽ തുറക്കണോ എന്ന ആലോചനയിൽ ഒരു നിമിഷം നിന്നപ്പോൾ വീണ്ടും തുടർച്ചയായ മുട്ടു കേട്ടു.ശരീരമാകെ ഒരൊറ്റനിമിഷം കൊണ്ട് തണുത്തുറഞ്ഞ് ചലനമറ്റ് ഞാൻ നിന്നു. വെളിച്ചം വീണിട്ടില്ല.തണുത്ത പുലർകാലം.ആരായിരിക്കാം? ഞാൻ ദുർബലനായി വാതിലിനു നേരേ നടന്ന് കുറ്റിയെടുത്തു.അവർ മൂന്നു പേരുണ്ടായിരുന്നു.മൂവരെയും എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. സദാനന്ദനും വർഗീസും രത്നാകരേട്ടന്റെ മകൻ സന്ദീപും! “നമുക്കകത്തിരുന്ന് സംസാരിക്കാം.”മുഴങ്ങുന്ന ശബ്ദത്തിൽ നിർവ്വികാരനായി സദാനന്ദൻ പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും അകത്തു കയറിയപ്പോൾ വർഗീസ് വാതിലടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു.പറയാതെ തന്നെ മൂവരും സെറ്റിയിലിരുന്നു.സദാനന്ദനാണ് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയത്. “താനും ഇരിക്കെടോ.തന്റെ ഭാര്യ എവിടെപ്പോയി?” ഞാൻ അറിയാതെ ഇരുന്നു പോയി.”കുളിക്കുവാ..” “നന്നായി.”വർഗീസ് പറഞ്ഞു.”നേരം കളയാതെ ഇയാളോട് കാര്യം പറ സദാനന്ദേട്ടാ.” അപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് അകത്തെ മുറിയിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ ഉയർന്നു.ഒരു നിമിഷം സദാനന്ദൻ അതു ശ്രദ്ധിച്ചു. “ഓ..തനിക്കൊരു കുഞ്ഞുമുണ്ടല്ലേ?പെണ്ണും കുടുമ്പോമൊക്കെയുള്ളോരെന്തിനാടോ ഈ ഗുണ്ടാപ്പണിക്കു പോന്നത്?” കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ ശക്തമാവുകയാണ്. “ഞങ്ങൾ വന്നത് തന്നെ കൊല്ലാൻ തന്നെയാ.രത്നാകരേട്ടന്റെ ചോരയ്ക്ക് പകരം ചോദിക്കാനാളില്ലെന്നു കരുതിയോ നീ?” മൂന്നു പേരും അവരുടെ മടിക്കുത്തിൽനിന്ന് ആയുധം പുറത്തെടുത്തു. ഉത്തങ്കന്റെ സർപ്പസത്രത്തിലേക്ക് ഭൂലോകത്തിലുള്ള സകല സർപ്പങ്ങളും ആവാഹിക്കപ്പെട്ട് വീണ് വെന്തെരിയുന്നു. തക്ഷകനെ മാത്രം കാണുന്നില്ല.സ്വർ‌ലോകത്തിൽ അഭയം പ്രാപി¨ തക്ഷകനെയും ഉത്തങ്കൻ കണ്ടുപിടിച്ചു കഴിഞ്ഞു.ഇനി അവനു രക്ഷയില്ല.ഇന്ദ്രസിംഹാസനത്തോടെ തന്നെ അവൻ ആവാഹിക്കപ്പെടുകയാണ്.തക്ഷകൻ അഗ്നിയിലേക്കടുക്കുന്നു. സദാനന്ദനും വർഗീസും എന്റെ ഇരു കരങ്ങളിലും ശക്തമായി പിടിച്ചു. “അനങ്ങിപ്പോകരുത്.നിന്റെ ചോര വേണ്ടത് ഇവനാണ്,സന്ദീപിന്.” ഒന്നു നിന്ന ശേഷം വീണ്ടും കുഞ്ഞ് ഉച്ചത്തിൽ കരയാൻ തുടങ്ങി.സന്ദീപിന്റെ ശ്രദ്ധ പാളുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. സദാനന്ദൻ അവനോടു പറഞ്ഞു: “നോക്കിയിരിക്കാതെ ഇവനെയങ്ങെടുക്കെടാ.” സന്ദീപ് എഴുന്നേറ്റ് കത്തി ഉയർത്തി എന്റെ മുമ്പിലേക്കു വന്നു.കത്തിമുന നെഞ്ചിൻ‌കൂടിലേക്കു വന്നു പതിക്കുന്ന ആസന്നമായ ആ നിമിഷത്തിനു കാത്ത് ഞാൻ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു.സന്ദീപിന്റെ കൈകൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഉയർന്നു പൊങ്ങുന്നത് ഞാനറിയുന്നു. തക്ഷകൻ അഗ്നിയിൽ പതിക്കാൻ നിമിഷങ്ങൾ മാത്രം ബാക്കി.ഉത്തങ്കന്റെ വിജയച്ചിരി കൊലച്ചിരിയായി യാഗഭൂമിയാകെ മുഴങ്ങുന്നു. കുഞ്ഞ് നിർത്താതെ ഉറക്കെയുറക്കെ കരയുകയാണ്.സുഷമ കുളിമുറിയിൽനിന്ന് ഇനിയും ഇറങ്ങിയിട്ടില്ല. അപ്പോൾ സന്ദീപിന്റെ ശബ്ദം ഞാൻ കേട്ടു: “എനിക്കു വയ്യ സദാനന്ദേട്ടാ...ഈ കുഞ്ഞിനെക്കൂടെ അനാഥമാക്കീട്ട് നമുക്കെന്തു കിട്ടാനാ?അച്ഛൻ തിരിച്ചു വരുമോ?” തക്ഷകൻ അഗ്നിയിൽ പതിക്കുന്നതിനു തൊട്ടുമുമ്പ് ആസ്തീകൻ പ്രത്യക്ഷമായി.സർപ്പസത്രത്തിന് പരിസമാപ്തി.സത്രം അവസാനിപ്പിച്ച് ഉത്തങ്കൻ മടങ്ങി. കുഞ്ഞ് കരച്ചിൽ നിർത്തിയിട്ടില്ല. .................................................................................................................................

പ്രായപൂർത്തിയാകാത്ത പെൺകുട്ടിയുടെ ആത്മകഥാസംഗ്രഹം.

ആമുഖം പാലത്തുമ്പാട്ടെ സെലീനയാണെന്നോടു പറഞ്ഞത് എടീ നിനക്കെഴുത്തും വായനേമറിയാമല്ലോ,നിന്റെ അനുഭവങ്ങളൊക്കെ ഒന്നെഴുതാൻ.അവളെന്നെ കളിയാക്കുവാന്നു വിചാരിച്ച് ഞാൻ ചിരിച്ചപ്പോൾ അവളു പറഞ്ഞു,അതല്ലെടീ.നീ എഴുതി അച്ചടിച്ച് പുസ്തകമായാൽ വല്ലോരുമൊക്കെ വായിക്കുമല്ലോ.അങ്ങനെ കുറച്ചുപേരെങ്കിലും നമ്മടെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ അറിയട്ടെ.അല്ലാതെ ലോകം ഇതൊന്നുമറിയാൻ പോകുന്നില്ല. ഞാനും സെലീനയും വടക്കേപള്ളിക്കൂടത്തിൽ ഒമ്പതു ബിയിൽ ഒരേ ബെഞ്ചിൽ അടുത്തടുത്താണിരിക്കുന്നത്.ഞങ്ങക്കു രണ്ടുപേർക്കും മലയാളമാണ് ഇഷ്ടം.കൂടുതൽ മാർക്കും അതിനാണ്.മനോരമയും മംഗളവും മുടങ്ങാതെ വായിക്കും.കൈതക്കാട്ടെ ഗിരിജേടെ അമ്മ ഇതൊക്കെ വരുത്തുന്നുണ്ട്.അമ്മ വായിച്ചുകഴിഞ്ഞ് ഗിരിജ ഞങ്ങക്കു തരും.ഞാനും സെലീനയും മാറി മാറി വായിച്ച് നീണ്ടകഥകളിലെ സംഭവങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യും.അതൊക്കെ എഴുതുന്നവരോട് എന്തൊക്കെയോ ചില ഇഷ്ടങ്ങളൊക്കെ തോന്നും.രണ്ടുമൂന്നു പ്രാവശ്യം അവരുടെയൊക്കെ അഡ്രസ് ചോദിച്ച് വാരികയ്ക്കെഴുതിയെങ്കിലും മറുപടി കിട്ടിയില്ല.പിന്നെ ഞങ്ങൾ വാരികയുടെ അഡ്രസിൽ അവർക്ക് ഒരുപാടെഴുത്തുകൾ അയച്ചു.ഒരു മറുപടി പോലും വന്നില്ല. സെലീനക്കും എനിക്കും ആരോടും പറയാൻ പറ്റാത്ത കുറെ കാര്യങ്ങളുണ്ട്.അതങ്ങനെ മനസിലിരുന്ന് വിങ്ങുകയാണ്.സെലീന പറഞ്ഞ കാര്യം അപ്പളാണ് ഞാൻ കാര്യമായി ആലോചിച്ചത്.അവടെ കാര്യങ്ങളും കൂടിയൊക്കെ ചേർത്തോളാൻ പറഞ്ഞു.എന്നേക്കാൾ നല്ലതായിട്ട് നിനക്കെഴുതാൻ കഴിയുമെന്നറിയാവുന്നതുകൊണ്ടാ സോഫീ നിന്നോടെഴുതാൻ പറേന്നത് എന്നു കൂടി അവൾ ഉറപ്പിച്ചപ്പോൾ എനിക്കെന്തോ ഒരുന്മേഷം തോന്നി.അതിനായിരിക്കാം ആത്മവിശ്വാസമെന്നൊക്കെ പറയുന്നത്. എന്നിട്ടും അന്നൊന്നും എനിക്കെഴുതാൻ തോന്നിയില്ല.പിന്നെയും രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞു.സെലീനയുടെ വാക്കുകൾ എന്നെ വേട്ടയാടി.എനിക്കു നഷ്ടപ്പെട്ട സെലീനയെ തിരിച്ചുകിട്ടാൻ ഒരു പക്ഷെ എന്റെ എഴുത്തിനു കഴിഞ്ഞേക്കുമെന്നൊരു ഉൾവിളി ഇപ്പോൾ തീവ്രമായിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ ഇപ്പോൾ സെലീന കൂടെയില്ലാത്ത ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ഈ നാളുകളിൽ ഇതെഴുതാൻ തുടങ്ങി.എങ്ങനെ എഴുതണമെന്ന് ഒരു രൂപവുമില്ലാതെയാണ് തുടങ്ങിയത്.ഇരുനൂറുപേജിന്റെ നോട്ടുബുക്കൊരെണ്ണം കഴിഞ്ഞ കൊല്ലം എടുക്കാതെ വെച്ചതുണ്ടായിരുന്നു.റെനോൾ‌ഡിന്റെ നീലമഷിപ്പേനയും തുറന്ന് കർത്താവിനെ വിളിച്ച് ഞാനെഴുത്തു തുടങ്ങി. പുസ്തകങ്ങളിലൊക്കെ ആമുഖമെന്നും‌പറഞ്ഞ് ഒരു പേജ് കണ്ടിട്ടുണ്ട്.അങ്ങനെയൊന്നാണ് ഇതുവരെ പറഞ്ഞത്.ഞാനീ എഴുത്തു തുടങ്ങാനുണ്ടായ സാഹചര്യം.ഇതു പുസ്തകമാക്കിയാൽ കടപ്പാട് സെലീനക്കു കൊടുക്കണമെന്നുണ്ട്. ഒന്നാമദ്ധ്യായം ഒന്നാമദ്ധ്യായമെന്നെഴുതി അടിവരയിട്ടപ്പോൾ എനിക്കു ചിരി വന്നു.അദ്ധ്യായക്കണക്കിനെഴുതാൻ വല്ലോമൊണ്ടോ എന്റെ അനുഭവങ്ങൾ!ഇത് എന്റെ മാത്രം കാര്യങ്ങളല്ല,സെലീനയുടേതുകൂടിയാണ്.എഴുതുന്നത് ഞാനാണെങ്കിലും ഇത് ഞങ്ങളുടെ രണ്ടുപേരുടേയും കാര്യങ്ങളാണ്.കഥയല്ല.പൊടിപ്പും തൊങ്ങലുമൊന്നും ചേർത്തുവെക്കാനെനിക്കറിയത്തില്ല.എനിക്കറിയാവുന്നതുപോലെ,മനസിൽ വരുന്നതുപോലെ ഞാനങ്ങെഴുതുകയാണ്.ചിലപ്പോ അടുക്കും ചിട്ടയുമൊന്നും കാണത്തില്ല.എന്നാലും എഴുതാനൊരു കൊതി ഇപ്പോ വല്ലാതെ ഉണർന്നിരിക്കുന്നു. സത്യം സത്യമായും കലർപ്പില്ലാതെയും എഴുതാനുള്ള വാക്കുകളെ സ്വർഗത്തുനിന്നും നീ എനിക്കയച്ചുതരേണമേ എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഈശോയേ! ഈശോ എനിക്കാരാണെന്ന് ആദ്യമേ പറയാം.ഓർമ വെച്ച നാൾ മുതൽ എന്റെ കളിചിരിയിലും സങ്കടങ്ങളിലും ഉറങ്ങുമ്പോഴും ഉണരുമ്പോഴും എപ്പോഴുമെപ്പോഴും എന്നോടൊത്തുള്ള എന്റെ പ്രിയൻ.അവനില്ലാതെ എനിക്കൊന്നുമില്ല.അവനില്ലെങ്കിൽ ഞാനില്ല.ഇതെന്നെക്കൊണ്ടെഴുതിക്കുന്നതും അവനല്ലാതെ മറ്റാരുമല്ല.അമ്മച്ചിയും ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.എന്നെ ഈശോയുടെ കൂട്ടുകാരിയാക്കിയതും അമ്മച്ചിയാണ്.എന്നും വൈകിട്ടത്തെ പ്രാർത്ഥന കഴിഞ്ഞ് അമ്മച്ചി എന്റെ നെറ്റിയിൽ മുത്തി പ്രാർത്ഥിക്കും: -കർത്താവേ,എന്റെ പൊന്നുംകട്ടിയെ കാത്തോളണേ.അവക്കു നീ കാവലാകേണമേ. അമ്മച്ചീടെ ശുപാർശകൊണ്ടുകൂടിയാവാം പതിയെ പതിയെ ഈശോ എന്നിലേക്കിറങ്ങിവരുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു.പെസഹായ്ക്ക് അമ്മച്ചി അപ്പോം ഇറച്ചീം വിളമ്പുമ്പോൾ വായിൽ വെള്ളമൊലിപ്പിച്ച് ഈശോ എന്റെ മുമ്പിൽ കൊതിയനായി നിൽക്കും.മുടി ചീകുമ്പോൾ എന്റെ മുടി കൂടി ഒന്നു കോതിത്തരൂ എന്നു കെഞ്ചും.കുളിക്കുമ്പോൾ എന്നെയും കൂടി കുളിപ്പിക്കൂ എന്നു പരാതി പറയും.അപ്പോ എനിക്കു നാണം വരും.ഒന്നുമിടാതാ ഞാൻ കുളിക്കുന്നത്.ഈ ഈശോ എന്തിനാ എന്നെ ഇങ്ങനെ നോക്കുന്നെ?ഞാൻ എന്നെ പൊത്തിപ്പിടിക്കും. രാത്രിയിൽ എന്റെ പുതപ്പിനകത്തേക്ക് ഊർന്നുകയറി എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടക്കും.അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ എന്റെ കാതിൽ അന്നേരം പുന്നാരം പറയും.എന്റെ മണവാട്ടീന്നാ എന്നെ വിളിക്കുന്നത്. വീഞ്ഞിന്റെ മണമായിരുന്നു അവന്.അവന്റെ വിയർപ്പുതുള്ളികൾക്ക് വീഞ്ഞിന്റെ പുളിപ്പും. ഇത്രയൊക്കെയായിട്ടും എന്തോ ഒരപൂർണത എനിക്കെപ്പോഴും തോന്നുമായിരുന്നു.അവൻ ബാക്കിവെ¨ ഒന്ന്.അതിനായി ഞാനവനോട് നാണം മറന്ന് കെഞ്ചി.കണ്ണുകളിൽ തികഞ്ഞ ശാന്തി നിറച്ച് ഇല്ല ഇല്ല എന്നവൻ തലയാട്ടി.ഞാനവനോട് സങ്കടപ്പെടുകയും ആ കാല്പാദത്തിൽ മുഖം ചേർത്ത് കണ്ണീരൊഴുക്കുകയും ചെയ്തു.പക്ഷെ എന്റെ പ്രിയsâ മനസലിഞ്ഞില്ല.അവൻ ഒന്നയഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ,എനിക്കു വേണ്ടതു തന്നിരുന്നെങ്കിൽ ഞാനീ പറയാൻ പോകുന്ന ദുരവസ്ഥ എനിക്കുണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല.എല്ലാത്തിനും കാരണക്കാരൻ അവനാണ്.കാരണം അവനറിയാതെ ഒന്നും സംഭവിക്കുന്നില്ലല്ലോ!തിരുരൂപത്തിന്റെ മുമ്പിൽ ഒരു മെഴുകുതിരിയുടെ കുറവു കണ്ട് അമ്മച്ചി തിരഞ്ഞു തിരഞ്ഞ് എന്റെ മുറിയിലെ മേശവലിപ്പിൽ നിന്നു കണ്ടെത്തുമ്പോൾ അതിന്റെ അറ്റത്തു കണ്ട ചുവന്നപാട് എന്റെ രക്താംശമായിരുന്നുവെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞോ എന്നെനിക്കറിയില്ല.അത് അമ്മച്ചി അവിടെത്തന്നെ വെച്ചു.അതിനുശേഷം അമ്മച്ചിയുടെ മുഖത്തുനോക്കാൻ എനിക്കു മടിയായിരുന്നു. രണ്ടാമദ്ധ്യായം കറന്റില്ലാത്ത ഒരു രാത്രിയിൽ പതിവുപോലെ അവൻ എന്റെ പുതപ്പിലേക്കു കയറി വന്നു.തലവേദനയ്ക്കു ഗുളിക കഴിച്ച് അമ്മച്ചി നേരത്തെ കിടന്നതുകൊണ്ട് ഞാനും നേരത്തേ കിടന്നു.കൂട്ടിന് മെഴുകുതിരി എന്റെ കയ്യിലുണ്ട്. എന്നാൽ എന്നത്തെയും‌പോലെ എന്റെ മണവാട്ടീ എന്ന് അവൻ വിളിച്ചില്ല.എന്റെ കയ്യിലെ മെഴുകുതിരി പിടിച്ചുവാങ്ങി ഇനി നിനക്കിതിന്റെയാവശ്യമില്ലെന്നു പറഞ്ഞു.ഞാനപേക്ഷിച്ചതു തരാൻ കനിവുണ്ടായ മട്ടിൽ അലിവോടെ എന്നെ ചേർത്തു പിടിച്ചു.മൃദുവായ ഉമ്മകൾകൊണ്ട് എന്നെ ഉണർത്തി.വസ്ത്രത്തിന്റെ അവസാന അടയാളം വരെ അവന്റെ തൃക്കരസ്പർശനത്താൽ ഇല്ലാതായി.എനിക്കൊന്നും മിണ്ടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.അതുവരെ അറിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത,പുതിയ പുതിയ എന്തൊക്കെയോ ഞാനറിയുകയായിരുന്നു.എക്സ്കർഷനു പോയപ്പോൾ കണ്ട കടലിലെ തിരമാലകൾ കണക്കെ നുരഞ്ഞു പതഞ്ഞ്,വായുവിൽ ചിറകില്ലാതെ പറന്നു പറന്ന് ഞാൻ എവിടെയൊക്കെയോ അലയുന്നു.സുഖമുള്ള നൊമ്പരത്തിന്റെ തലോടൽ.നനഞ്ഞ പൂഴിയിൽ കാലടികൾ താണുപോകുന്നു.എല്ലാമെല്ലാം ഒരു ചുഴിക്കുത്തിൽ വന്നടിയുന്നു. വിയർത്തു കുളിച്ചു കിടന്ന അവന് പക്ഷെ വീഞ്ഞിന്റെ മണമോ പുളിപ്പോ ഇല്ലായിരുന്നു.പകരം അപ്പൻ എന്നും രാത്രിയിൽ കുടിക്കുന്ന ബ്രാൻഡിയുടെ മണമായിരുന്നു. മൂന്നാമദ്ധ്യായം സെലീന മൂന്നാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ് അവളുടെ അപ്പൻ മരിച്ചത്.ഒരു വെള്ളപ്പൊക്കകാലമായിരുന്നു.പണികഴിഞ്ഞ് സന്ധ്യമയക്കത്തിനു മടങ്ങി വരുമ്പോൾ കാലുതെറ്റി നിലയില്ലാക്കയത്തിൽ വീണു.രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് മാലിത്തോട്ടിൽ കമഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന മൃതദേഹത്തിന്റെ ചിത്രം ഞങ്ങൾക്കിന്നത്തെപ്പോലെ ഓർമ്മയുണ്ട്.സെലീനയുടെ അമ്മച്ചിയുടെ രഹസ്യക്കാരൻ കയത്തിലേക്കുന്തിയിട്ടതാണെന്നും ഒരു സംസാരമുണ്ട്.അതിനു രണ്ടു മൂന്നു ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ചന്തക്കടവിൽ‌വെച്ച് അവർ തമ്മിൽ ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞു തെറ്റി കയ്യാങ്കളിയിലെത്തുകയും ചെയ്തതിന് പലരും സാക്ഷികളാണ്. ഒരു കയ്യാലയുടെ അകലമേയുള്ളു എന്റെയും സെലീനയുടെയും വീടുകൾ തമ്മിൽ.പടിഞ്ഞാറേ പറമ്പിലെ വേലി പൊളിഞ്ഞുകിടക്കുന്നതുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾക്കതു വഴി വല്യാനൂർ പറമ്പിലേക്കിറങ്ങാം.അവിടെ നല്ല തണലും തണുപ്പുമാണ്.മണിമലയാറിന്റെ തോഴിയായി വന്ന് ഇക്കിളിയായി “റ” പോലെ വളഞ്ഞുകുലുങ്ങി പോകുന്ന മാലിത്തോടിന്റെ കരയിലെ കൈതക്കാടിന്റെ മറവിൽ ഞങ്ങളിരിക്കും.പള്ളിപ്പറമ്പിൽ നിന്നും കല്ലറകളിൽ വിശ്രമിക്കുന്ന ആത്മാക്കളുടെ ഗന്ധവും വഹിച്ചെത്തുന്ന കാറ്റ് ആദ്യം അവിടെയാണെത്തുക.കാറ്റിന്റെ കൈകളിൽ പാറിവന്ന് വല്യപ്പാപ്പന്റെയും വല്യമ്മച്ചിയുടെയും ആത്മാക്കൾ എന്റെ നിറുകയിൽ തലോടും.അവിടിരുന്നാണ് ഞങ്ങൾ ആഴ്ചപ്പതിപ്പുകൾ വായിച്ച് ചർച്ച ചെയ്യുന്നത്.ഒരിക്കൽ AhÄ വന്നപ്പോൾ മടിക്കുത്തിലൊളിപ്പിച്ച ഒരു പുസ്തകം എടുത്ത് എനിക്കു നീട്ടി.പല കൈകൾ മാറിമറിഞ്ഞു വന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ വിശുദ്ധി നഷ്ടമായിരുന്നു.വെണ്മ മാഞ്ഞ് നിറം മങ്ങിയ താളുകൾ മറിച്ചപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് എന്റെ ശ്വാസം നിലച്ചതുപോലെ തോന്നി.ഉടുതുണിയില്ലാത്ത ആണും പെണ്ണും പരസ്പരം ചെയ്യുന്നതിന്റെ ചിത്രങ്ങൾ നിറഞ്ഞ താളുകൾ കുത്തുവിട്ട് ഇളകിയിരുന്നു.എന്റെ ശ്വാസമിടിപ്പിനു താളം തെറ്റി.അപ്പോൾ സെലീനയുടെ കൈകൾ എന്നെ തൊട്ടു.അവളും കിതയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.പാതിയടഞ്ഞ മിഴികൾക്കുതാഴെ മേൽചുണ്ടിൽ വിയർപ്പിന്റെ മുത്തുമണികൾ. നിനക്കിതെവിടുന്നു കിട്ടിയെന്നു ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ കൊച്ചുമ്മച്ചായൻ കൊണ്ടുവന്നുതന്നതാന്നു പറഞ്ഞ് അവൾ കുനിഞ്ഞിരുന്നു.ഞാൻ വല്ലാത്തൊരാർത്തിയോടെ പുസ്തകം വായിച്ചു.എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു പെണ്ണ് വല്ലാതെ വല്ലാതെ ഉണർന്നു വരുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. അയാളെന്തിനാ നിനക്കിതു തന്നതെന്ന ചോദ്യത്തിന് മറുപടിയായി ആരോടും പറയത്തില്ലെന്നു നീ ആണയിടാമെങ്കിൽ ഞാനെല്ലാം പറയാമെന്നു പറഞ്ഞു. ഞാൻ പറഞ്ഞു:ദൈവത്തിനാണേ ഞാനാരോടും പറയത്തില്ലെടീ. പിന്നെ അവൾ പറഞ്ഞത് കഥയോ ജീവിതമോ എന്നു വേർതിരിക്കാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. കൊച്ചുമ്മച്ചായൻ അമ്മച്ചീടടുത്തു മാത്രമല്ല വരുന്നത്.അമ്മച്ചി തന്നെയാണ് അയാളെ ആദ്യം എന്റടുത്തു പറഞ്ഞു വിട്ടത്.അന്നു ഞാൻ മുറീന്ന് ഓടിയിറങ്ങി വന്നപ്പോ അമ്മച്ചിയുണ്ട് പുറത്തു കാവലായി നിക്കുന്നു.കേറെടീ അകത്തെന്നുമ്പറഞ്ഞ് എന്നെ പിടിച്ചകത്തോട്ടു തള്ളി കതകു പുറത്തൂന്നു പൂട്ടി.അയാളെന്നെ കൊല്ലുമെന്നുതന്നെ അന്നു ഞാൻ പേടിച്ചു.നമ്മടെ വടക്കേലെ പശൂനെ തടിപ്പിക്കാൻ കാളെ കൊണ്ടുവരുന്നതു നീ കണ്ടിട്ടില്ലേ?പശൂന്റെ നാലുകാലും കെട്ടിയിട്ട് അതിന്റെ പൊറത്ത് കാളേനെ കേറ്റുന്നത് നമ്മളൊന്നിച്ചു നിന്നു നോക്കീട്ടില്ലേ.അതുപോലെയാരുന്നു....... അന്ന് സെലീന ഒരുപാടു കരഞ്ഞു.ഞാനിനി എന്തിനാ ജീവിക്കുന്നേന്നു ചോദിച്ച്,ഇങ്ങനെ ജീവിച്ചിട്ടെന്തിനാന്നു ചോദിച്ച് അവൾ എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരഞ്ഞു. ഞാൻ എന്റെ നാഥനായ കർത്താവിനോട് അവൾക്കുവേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചു.അവളുടെ പാനപാത്രം തിരിച്ചെടുക്കണേ കർത്താവേന്ന് ഉള്ളുകൊണ്ടു കരഞ്ഞു. എന്റെ മണവാട്ടീ എന്ന് അവൻ എന്റെ കാതിൽ ചുണ്ടു ചേർത്തു.ഞാൻ നിറഞ്ഞ ശാന്തിയോടെ സമാധാനമായി ഉറങ്ങി. നാലാമദ്ധ്യായം ഒരു ദിവസം അപ്പൻ എന്നോടു പറഞ്ഞു,മോളെന്റെ കൂടെ ഒരെടം വരെ വരണം.നല്ല ഒരു മെഷീൻ അപ്പന്റെ കമ്പനിയിൽ പുതിയതായി വരുന്നെന്നും അത് അവിടെയെത്തണമെങ്കിൽ എന്റെ സഹായം വേണമെന്നും വേറെ എന്തൊക്കെയോ ബിസിനസ് കാര്യങ്ങളും.അപ്പൻ വിശദീകരിച്ചതൊന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.എനിക്കെന്താണ് ബിസിനസിൽ കാര്യമെന്നു മാത്രം ഞാൻ ആലോചിച്ചു. നഗരത്തിലെ ഒരു ഹോട്ടലിലേക്കാണ് അപ്പൻ എന്നെ കൊണ്ടുപോയത്.മുറിയിൽ അറുപതിനോടടുത്ത ഒരു മനുഷ്യൻ അലക്കി വടിവു വരുത്തിയ വെള്ള ഖദർ ഷർട്ടും പച്ചക്കരയുള്ള ഖദർ മുണ്ടും ധരിച്ച് അക്ഷമനായിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.സ്വർണഫ്രെയിമുള്ള കണ്ണട അയാളുടെ കഷണ്ടിത്തലയ്ക്ക് അത്ര ചേർച്ചതോന്നിയില്ല.ആ മുഖം എനിക്കു നല്ല പരിചയമുള്ളതായിരുന്നു.പക്ഷെ എത്ര ഓർത്തുt\m¡nയിട്ടും ആരാണെന്നു പിടികിട്ടിയില്ല. അപ്പനും അയാളും എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചിരുന്നു.ഇതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾക്ക് കുടിക്കാനായി അയാൾ കൂൾഡ്രിങ്ക്സ് വരുത്തിയെങ്കിലും അ¸ൻ കുടിച്ചില്ല.എനിക്കാണെങ്കിൽ ഒരുതരം പരവേശമുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ട് ഞാനാ ഗ്ലാസെടുത്ത് ഒറ്റവലിക്കു കുടിച്ചു.വല്ലാത്ത ഒരാശ്വാസം അതോടെ കൈവന്നു.അപ്പനും അയാളും മറ്റേതോ ലോകത്തിരുന്ന് സംസാരിക്കുന്ന രണ്ട് കൊച്ചു മനുഷ്യരെപ്പോലെ തോന്നി.അവരുടെ വാക്കുകൾക്ക് സ്പഷ്ടതയില്ലായിരുന്നു.എന്റെ കണ്ണുകൾ താനേ അടഞ്ഞുപോയി.പടർന്നുപോകുന്ന കാഴ്ചയും കൂടിക്കലരുന്ന അവ്യക്ത വാക്കുകളും. പിന്നെ ഞാനറിയുന്നത് താങ്ങാനാവാത്ത ഭാരത്തിന്റെ മനം മടുപ്പിക്കുന്ന വൃത്തികെട്ട ഗന്ധമാണ്.എനിക്ക് ശ്വാസം‌മുട്ടൽ അനുഭവപ്പെട്ടു.ഒരു ശ്വാസം മാത്രമേ എനിക്കു വേണ്ടൂ.അതിനായി ഞാൻ പിടഞ്ഞു.എവിടെയൊക്കെയോ മുറിഞ്ഞു നീറുന്നു.വീണ്ടും പുതിയ മുറിവുകൾ ഉണ്ടാകുന്നു.മുറിവുകളിൽ നിന്നൊഴുകുന്ന ചോരയുടെ ചൂട് കാലുകളിലേക്കിറങ്ങുന്നത് എനിക്കറിയാം.എനിക്കൊന്നും മിണ്ടാനാവുന്നില്ല.നാക്ക് കുഴഞ്ഞു കുഴഞ്ഞു പോകുന്നു.പിന്നെ ഒന്നുമറിയാത്ത അബോധത്തിന്റെ കയത്തിലേക്ക് ഞാൻ വഴുതി വീണു. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ബോധം ഒരു മിന്നൽ കണക്കെ വന്നുപോയപ്പോൾ വേദനയും നീറ്റലും കൊണ്ട് അനങ്ങാൻ വയ്യാത്ത അവസ്ഥയിലും അഞ്ചാറുപേരുടെ ആൺശബ്ദം അവ്യക്തമായെങ്കിലും ഞാൻ കേട്ടു. -ഇപ്പൊത്തന്നെ എട്ടുപേരായി.ഇനി അതു ചത്തുപോം. -നിങ്ങടെ കാര്യം കഴിഞ്ഞല്ലോ.ഇങ്ങനെ കൈ മലത്തല്ലേ. -ങാ..എന്നാ നീയും കേറ്.ചത്താ അപ്പോ നോക്കാം ബാക്കി. ആരോ എന്റെ കൈകളിൽ ബലമായി പിടിച്ചു.മറ്റൊരാൾ എന്റെ കാലുകൾ വലിച്ചകത്തി.ഒരാളുടെ പല്ലുകൾ എന്റെ മുലഞെട്ട് കടിച്ചു പറിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ഉച്ചത്തിൽ നിലവിളിച്ചു.അപ്പോൾ അവർ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.പാവം,കരയാൻ പോലും വയ്യ അതിനെന്നു പറഞ്ഞ് ഒരുത്തൻ എന്റെ അരയ്ക്കു താഴെ മുഖമമർത്തി.മുറിഞ്ഞു മുറിഞ്ഞ് എന്റെ ശരീരം കഷണങ്ങളാകുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. ഒരു രോദനത്തിനും പ്രസക്തിയില്ലെന്നറിഞ്ഞ് ഞാൻ എന്റെ കർത്താവിനെ പൂർണമനസ്സോടെ വിളിക്കാൻ തുടങ്ങി. അഞ്ചാമദ്ധ്യായം ഞങ്ങളു വീടു പണിയാൻ പോവാടീ സോഫീന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് അന്ന് സെലീന വന്നത്.പള്ളിപ്പറമ്പിൽനിന്നും ആത്മാക്കളെ വഹിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്ന കാറ്റ് ഞങ്ങളെ തഴുകി കടന്നുപോയി.ഒരു നെടുങ്കൻ ചേര എലിയെ കടിച്ചുപിടിച്ച് കുറ്റിക്കാട്ടിലേക്കിഴയുന്നതിനിടയിൽ തല ചരിച്ച് ഞങ്ങളെ ഒന്നു നോക്കി.പടിഞ്ഞാറ് ആശാട്ടിയുടെ കടവിലെ കൈതക്കാട്ടിൽനിന്ന് മറിയപ്പുലക്കള്ളി പായ പൊല്ലാൻ തഴ ചെത്തിയെടുക്കുന്നു. അതിനൊക്കെ ഒരുപാടു കാശാവത്തില്ലേ?ഞാൻ ചോദിച്ചു. കാശിനാണോ പഞ്ഞമെന്നു ചോദിച്ച് അവൾ ചിരിച്ചു.ഒരുദിവസം ഞാനെന്റെ അമ്മച്ചിക്ക് എത്രരൂപാ ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കുന്നുണ്ടെന്നു നിനക്കറിയാമോ?ഇപ്പോ കൊച്ചുമ്മച്ചായൻ മാത്രമല്ലല്ലോ അവടെ വരുന്നത്. പിന്നെ?! കണക്കൊക്കെ അമ്മച്ചി വെച്ചോളും.ഞാൻ വെറുതെ കെടന്നുകൊടുത്താപ്പോരേ? അപതീക്ഷിതമായി പൊട്ടിവീണ മഴപോലെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തുളുമ്പിയൊഴുകി. കലുങ്കിനടിയിൽ ടെന്റുകെട്ടി പാർക്കുന്ന തമിഴന്മാരുടെ ഉച്ഛിഷ്ടത്തിന്റെ വൃത്തികെട്ട വാട കാറ്റിൽ നിറഞ്ഞു.തെക്കെ ചെമ്പരത്തിക്കാട്ടിലാണ് അവർ വെളിക്കിരിക്കുന്നത്. ഞാൻ സെലീനയെ ആശ്വസി¸nക്കുകയും എന്റെ ഹോട്ടലനുഭവത്തിന്റെ മൃഗീയമായ ഓർമകൾ പങ്കുവെക്കുകയും ചെയ്തു. നമ്മളെന്താ സോഫീ ഇങ്ങനായിപ്പോയേ...സെലീന വീണ്ടും കരഞ്ഞു.ഇനിമുതൽ എനിക്കു പുറത്തും പോണം,കാറുമായി വരുന്നോരടെ കൂടെ. എവിടേക്ക്? അതൊക്കെയെന്തിനാ ഞാൻ തെരക്കുന്നെ?അമ്മച്ചി എല്ലാം തീരുമാനിക്കും.അവർക്ക് കാശു കിട്ടിയാൽ മതിയല്ലോ. ഇയ്യിടെയായി ഞങ്ങൾ ആഴ്ചപ്പതിപ്പുകൾ വായിക്കാറില്ല.ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുതന്നെ ഒരുപാട് സംസാരിച്ചിരിക്കാനുള്ള വിഭവങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കുണ്ട്.പിന്നെന്തിന്? അപ്പോളെനിക്കു തോന്നി ഞങ്ങളൊക്കെ വെറും വില്പനച്ചരക്കുകൾ മാത്രമാണ്.മനസ്സില്ലാത്ത ജീവനില്ലാത്ത വെറും ചരക്കുകൾ.ഉത്പ്പന്നങ്ങൾ.ഉത്പ്പന്നങ്ങൾക്ക് പല കൈകൾ മാറി മാറി കടന്നു പോവുകയേ നിവൃത്തിയുള്ളു. സോഫി എഴുന്നേറ്റു.അവളുടെ മുഖത്ത് ഉറച്ച തീരുമാനത്തിന്റെ പക്വത തിളങ്ങി.എന്റെ തോളിൽ പിടിച്ച് കണ്ണുകളിലേക്കുറ്റുനോക്കി അവൾ പറഞ്ഞു: എന്തു ചെയ്യണമെന്നെനിക്കറിയാം.ഞാനതു ചെയ്യും. എന്താടീ? നീ എന്റെ കൂടെ നിക്കാവോ? നീ പറ. നമുക്കെങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോകാം.ഇവരാരും തെരക്കി വരാത്ത ഒരെടത്തേക്ക്. ഞാനതേക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ചിട്ടേ ഇല്ലായിരുന്നു.പെട്ടെന്നൊരു മറുപടി പറയാനാവാതെ നിന്നപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞു: നീ വന്നാലുമില്ലെങ്കിലും ഞാമ്പോവും.അതു തീർച്ച്. എനിക്ക് ആലോചിക്കണം.കർത്താവുമായി ചർച്ച് ചെയ്ത് തീരുമാനിക്കേണ്ട കാര്യമാണ്.അതുകൊണ്ട് അപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു തീരുമാനം പറഞ്ഞില്ല. ആറാമദ്ധ്യായം ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഞാൻ സോഫയിലിരുന്ന് പത്രത്താളുകൾ വെറുതെ മറിക്കുകയായിരുന്നു.ഒരു വനിതാ മാസിക വായിച്ചുകൊണ്ട് അമ്മച്ചി തൊട്ടടുത്തുണ്ട്.പനിയുടെ അസ്വസ്ഥതകൊണ്ട് അമ്മച്ചി ലീവെടുത്തിരിക്കുകയാണ്.അമ്മച്ചി എന്നോടൊപ്പമാണ് ഇപ്പോൾ മിക്ക സമയങ്ങളിലും.ഹോട്ടലനുഭവത്തിനു ശേഷം എനിക്കു തീരെ അനങ്ങാൻ വയ്യാത്ത അവസ്ഥയിൽ അമ്മച്ചിയാണ് എന്നെ ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ടുപോയത്.പതിനെട്ടുദിവസം ഞാൻ ആശുപത്രിയിൽ കിടന്നു.നടന്നതൊക്കെ ഞാൻ അമ്മച്ചിയോട് തുറന്നു പറഞ്ഞു.ഭ്രാന്തു പിടിച്ചതുപോലെ അമ്മച്ചി അലറിക്കരയുകയും പിന്നെ കുറെ നേരത്തേക്ക് ബോധം കെട്ടു കിടക്കുകയും ചെയ്തു.അപ്പൻ വന്നാണ് മുഖത്തുവെള്ളം തളിച്ച് ഉണർത്തിയത്.അപ്പന്റെ മുഖം കണ്ടതും വല്ലാത്തൊരു ഉൾക്കരുത്തോടെ അമ്മച്ചി അപ്പന്റെ കഴുത്തു പിടിച്ചു ഞെരിച്ചു. എങ്ങനെ നിങ്ങക്കിതിനു മനസുവന്നു?ഇതു നിങ്ങടെ കൊച്ചല്ലെന്നു തോന്നുന്നുണ്ടോ? വല്ലാത്ത ഒച്ചയായിരുന്നു അമ്മച്ചിക്ക്. അപ്പൻ നിന്നു വിയർത്തു.ഒടുവിൽ അമ്മച്ചിയുടെ കൈകളിൽനിന്നു രക്ഷപെട്ട് തലകുനിച്ചിറങ്ങിപ്പോയി. ആശുപത്രിയിൽ വെച്ചാണ് ആ സംഭവം പുറത്തറിയുന്നത്.ഡോക്ടർ പോലീസിൽ പറഞ്ഞു.അവർ ചോദ്യം ചെയ്യലിനായി എന്റടുത്തെത്തി.ഞാൻ കർത്താവിനെ സാക്ഷി നിർത്തി എല്ലാം ഉള്ളതുപോലെ പറഞ്ഞു.അവർ അപ്പനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തോണ്ടു പോയി.പിന്നെ പ്രതികളെന്നു പറഞ്ഞ് അറസ്റ്റു ചെയ്തവരെയൊന്നും എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു.സ്വർണഫ്രെയിമുള്ള കണ്ണാടി വെ¨ കഷണ്ടിക്കാരന്റെ രൂപം മാത്രമേ എനിക്കോർമ്മയുള്ളു.അയാളുടെ പേരാകട്ടെ എനിക്കറിയുകയുമില്ല.എനിക്കറിയാവുന്ന അടയാളങ്ങളൊക്കെ ഞാൻ പറഞ്ഞുകൊടുത്തു.പത്രങ്ങളൊക്കെ എനിക്കുവേണ്ടി ഒരുപാടെഴുതി. തിരഞ്ഞെടുപ്പുകാലമായതുകൊണ്ട് അന്തരീക്ഷം ശബ്ദമുഖരിതമാണ്.മൈക്കിലൂടെ അഭ്യർത്ഥനകളും അപേക്ഷകളും വായുവിൽ ഒഴുകി നടന്നു. പെട്ടെന്ന് എന്റെ കയ്യിലിരുന്ന പത്രത്തിന്റെ ഉൾപേജിലെ ആ ഫോട്ടോ ഞാൻ കണ്ടു.ആ സ്വർണക്കണ്ണടക്കാരൻ ജനങ്ങളോട് വോട്ടു ചോദിച്ചുകൊണ്ടു നിൽക്കുന്ന ചിത്രം.ഭീതിദമായ ഒരു നടുക്കത്തോടെ ഞാൻ അയാളെ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു.നാടെങ്ങും അറിയപ്പെടുന്ന ആ രാഷ്ട്രീയക്കാരൻ കേന്ദ്രത്തിൽ ഏതോ സ്ഥാനം വഹിക്കുന്നയാളാണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.ഞാൻ ആവേശത്തോടെ അമ്മച്ചിയെ വിളിച്ചു. അമ്മച്ചീ.ദാ..ഇതാണയാൾ. എന്നെപ്പോലെതന്നെ അവിശ്വസനീയമായ,ഉൾക്കൊള്ളാനാവാത്ത എന്റെ സത്യപ്രസ്താവം കേട്ട് അമ്മച്ചിയുടെ മുഖം ഭീതിയിൽ ഇല്ലാതാകുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.അവരുടെ മൂക്കിൽനിന്നും പനിയുടെ നീരൊഴുക്കു തുടർന്നു.എങ്കിലും അമ്മച്ചി ധൈര്യം സംഭരിച്ച് പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ വിളിച്ചു.നിമിഷങ്ങൾക്കകം ഒരു ജീപ്പു നിറയെ പോലീസുകാർ വീട്ടിലെത്തി.ഞാനവരെ ആ ഫോട്ടോ കാണിച്ചു.പോലീസ് ഓഫീസർ എന്നോട് കയർത്തു. അദ്ദേഹം ആരാണെന്നു നിനക്കറിയാമോ? ഇല്ല.അങ്ങനെ പറയാണാണ് എനിക്കു തോന്നിയത്. വെറുതെ ഏടാകൂടങ്ങളിലൊന്നും ചാടണ്ട.അയാൾ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് എന്നെ ഊറ്റിക്കുടിച്ചു.അയാളുടെ ചുണ്ടിന്റെ കോണിൽ ഒരു വഷളച്ചിരി അവശേഷിച്ചു. ഈ സംഭവത്തിൽ കണ്ണാടിക്കാരൻ നേതാവിന്റെ പേരു വന്നതിനുശേഷം അതുവരെ എനിക്കുവേണ്ടി വാദി¨ പത്രങ്ങളെല്ലാം ഒറ്റരാത്രി ഇരുണ്ടു വെളുത്തപ്പോൾ നേരേ തിരിയുന്നതാണു കണ്ടത്.കേരളത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രായം കുറഞ്ഞ വേശ്യയായി അവരെന്നെ ജനങ്ങൾക്കു മുമ്പിൽ വിളമ്പി.വായനക്കാർക്കു രസിക്കാൻ പാകത്തിലുള്ള ചേരുവകൾ പാകത്തിനിണക്കിച്ചേർത്ത് നേരമ്പോക്കു കഥകളിലെ നായികയായി ഞാൻ പത്രങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞു.ഒരു പത്രത്തിൽ വന്ന കാർട്ടൂണിലാകട്ടെ ഞാനെന്ന കുട്ടിവേശ്യയെ നല്ല നടപ്പിന് ഉപദേശിക്കുന്ന പുണ്യവാളനായി ആ കണ്ണടനേതാവ് പ്രത്യക്ഷമാവുകയും ചെയ്തു. ഞാൻ വെറുതെ ചിന്തിച്ചു നോക്കി.അയാളുടെ കൊച്ചുമകളായിരുന്നു ഞാനെങ്കിൽ പത്രക്കാരുടേയും രാഷ്ട്രീയക്കാരുടേയും ഒക്കെ നിലപാട് ഇതുതന്നെയാകുമായിരുന്നോ?ജനങ്ങളെ രക്ഷിക്കേണ്ട രാഷ്ട്രീയക്കാർ പിഞ്ചുമാംസങ്ങൾ ചവച്ചു തുപ്പിയാലും അവർക്കു തുണ നിൽക്കുന്ന സമൂഹത്തോട് എനിക്ക് കടുത്ത വെറുപ്പും അമർഷവും തോന്നി.കേസും കൂട്ടവും നല്ല രീതിയിലല്ല പോകുന്നതെന്ന് എനിക്കുറപ്പായിക്കഴിഞ്ഞു. ഏഴാമദ്ധ്യായം തെളിവെടുപ്പിനെന്നും പറഞ്ഞ് ഇടയ്ക്കിടെ പോലീസുകാർ ജീപ്പിൽ കയറ്റി എന്നെ കൊണ്ടുപോയത് ഒരു തെളിവും എടുക്കാനല്ല.അവർക്കാവശ്യം എന്റെ ശരീരത്തിൽ നടന്ന നരനായാട്ടിനെക്കുറിച്ച് ഞാൻ തന്നെ പറഞ്ഞുകേൾക്കണം.ഒരശ്ലീല സി.ഡി.കണ്ടു രസിക്കുന്നതുപോലെ എന്റെ വിവരണങ്ങൾ കേട്ട് അവർക്ക് ലഹരി പിടിക്കണം.ഒരു നീലപ്പടത്തിന്റെ ശബ്ദരേഖ മാതിരി അവർ വള്ളി പുള്ളി വിടാതെ എന്നെക്കൊണ്ട് എല്ലാം പറയിച്ചു.പോകുമ്പോഴും മടങ്ങുമ്പോഴും നാൽക്കവലകളിൽ ഏതോ അത്യാവശ്യത്തിനെന്നവണ്ണം ജീപ്പുനിർത്തി ലോക്കൽ നേതാക്കന്മാർക്ക് എന്നെ പ്രദർശിപ്പിച്ചു. കർത്താവ് എന്നോടൊപ്പമുള്ളതിനാൽ ഞാനപ്പോഴൊക്കെയും പിടിച്ചുനിന്നു.എനിക്ക് വേവലാതിയോ തെല്ലെങ്കിലും കൂസലോ അപ്പോഴൊന്നും തോന്നിയില്ല.ഞാൻ തെറ്റുകാരിയല്ല,അപ്പൻ വിളിച്ചപ്പോൾ കൂടെപ്പോയത് തെറ്റാണോ?ആ ഒരു നിലപാടിൽ ഞാനുറച്ചു നിന്നു.ഞാൻ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുമെന്നു കരുതിയവരെയൊക്കെ എനിക്ക് കടുത്ത നിരാശതയിൽ മുക്കി കൊല്ലേണ്ടിവന്നു.. ഈ നാടുവിട്ട് മറ്റെവിടെയെങ്കിലും പോകണമെന്ന നിർബന്ധം അമ്മച്ചിക്കായിരുന്നു.ഞാൻ തടഞ്ഞു. വേണ്ടമ്മച്ചീ.നമുക്കിവിടെത്തന്നെ ജീവിക്കണം.ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്ന മട്ടിൽ നമുക്ക് ജീവിച്ചു കാണിച്ചു കൊടുക്കണം. അമ്മച്ചി എന്നെ ചേർത്തു പിടിച്ച് കണ്ണീരൊഴുക്കി. ഞാൻ സെലീനയുടെ വീട്ടിൽ ചെന്നപ്പോൾ അവൾ പുറത്തു പോയിരിക്കയാണെന്ന് അവളുടെ അമ്മച്ചി പറഞ്ഞു.വിശാലമായി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവരെന്നെ സ്വീകരിച്ചു.കാപ്പിയും കുഴലപ്പവും മുമ്പിൽ കൊണ്ടുവെച്ചു.ഒരിക്കലും മോചനമില്ലാത്ത ദു:ഖത്തിൽ അകപ്പെട്ടു കിടക്കുകയാണ് ഞാനെന്ന ധാരണയിലാണ് അവർ എന്നോടു പെരുമാറിയത്.ഈ നാട്ടിൽത്തന്നെ അന്തസ്സായി ജീവിക്കാനുള്ള മാർഗം അവർ ഉപദേശിച്ചു തന്നു,അവരോടൊപ്പം കൂടുക.നനഞ്ഞിറങ്ങിയാൽ കുളിച്ചു കേറണമെന്നും ആകെ മുങ്ങിയാൽ പിന്നെന്തു കുളിര് എന്നുമൊക്കെ അവർ ഉദാഹരണസഹിതം വിശദീകരിച്ചു.ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഞാൻ മടങ്ങി. അന്നു പതിവുപോലെ പുറത്തുപോയ സെലീന പിന്നീട് മടങ്ങിയെത്തിയില്ല എന്നു ഞാനറിഞ്ഞു.അവൾ അമ്മയോട് പകരം വീട്ടിയിരിക്കുന്നു.എവിടെയെങ്കിലും അവൾ സമാധാനമായി ജീവിക്കട്ടെ.കർത്താവേ,അവളെ നീ കാക്കണേ!പിന്നീട് ഞാൻ സെലീനയെ കണ്ടിട്ടേയില്ല. ജംഗ്ഷനിലുള്ള വായനശാലയിൽ ചേർന്ന് പുസ്തകമെടുക്കാനായി പോകുമ്പോൾ അടക്കിപ്പിടിച്ചകമന്റുകൾ ഓട്ടോറിക്ഷക്കാരിൽ നിന്നും കടത്തിണ്ണകളിൽ നിന്നും കേട്ടതിനെ ഞാൻ അവഗണിച്ചു.കൂട്ടുകാർക്കിടയിൽ കേമത്തം കാട്ടാനായി ഒരുവൻ എന്റെ അരികിൽ വന്ന് ചോദിച്ചു: വണ്ടിയുണ്ട്.വരുന്നോ? ഞാൻ അവന്റെ മുഖത്തേക്കു തിരിഞ്ഞ് ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു. അതിന് നിന്നെക്കൊണ്ടുമാത്രം എന്താകാനാ?നിനക്കതിനുള്ള ആമ്പിയറുണ്ടോടാ? ആദ്യം ഒരു നിശ്ശബ്ദത.പിന്നെ അവനെ കൂക്കിവിളിച്ചുകൊണ്ടുള്ള കമന്റുകൾ.അപ്പോൾ ഓട്ടോക്കാരുടെ കൂട്ടം കോറസായി പറഞ്ഞു: ഞങ്ങളെല്ലാം കൂടി വന്നാലോ? ഞാൻ നടുറോഡിലേക്ക് നീട്ടിത്തുപ്പി. ആവാം.നിന്റെയൊക്കെ അമ്മപെങ്ങമ്മാരേക്കൂടി വിളിച്ചോ. പെട്ടെന്ന് രംഗം ശാന്തമായി. ഞാൻ വായനശാലയിലേക്ക് നടന്നു. എട്ടാമദ്ധ്യായം മർക്കോസ് സാർ എന്നെ കാണാൻ വീട്ടിൽ വന്നത് എനിക്കു മറക്കാനാവില്ല.ഇത്രയുമൊക്കെ സംഭവങ്ങളുണ്ടായിട്ടും എന്റെ സ്കൂളിലെ അധ്യാപകരോ വിദ്യാർത്ഥികളിലാരെങ്കിലുമോ ഒരാശ്വാസവചനവുമായി എന്നെ തേടിയെത്തിയിരുന്നില്ല.എന്റെ പഠനമൊക്കെ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട നിലയിലായിരുന്നു.അപ്പോഴാണ് മലയാളം പഠിപ്പിക്കുന്ന മർക്കോസ് സാർ എന്നെ കാണാനെത്തിയത്. കർത്താവ് മർക്കോസ് സാറിന്റെ രൂപത്തിൽ എനിക്കു മുമ്പിൽ പ്രത്യക്ഷമായെന്നുതന്നെ ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.അദ്ദേഹം എന്നിൽ അളവറ്റ സ്നേഹവും കാരുണ്യവും ചൊരിഞ്ഞു.വർദ്ധിത വീര്യമുള്ള ആത്മവിശ്വാസം നിറച്ചു.സ്കൂളിൽ വന്ന് തുടർന്നു പഠിക്കാനും ഇടവേളകളിൽ കൃഷിയിൽ ശ്രദ്ധിക്കാനും പ്രേരിപ്പിച്ചു.അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓരോ വാക്കുകളും എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ചലനമുണ്ടാക്കി.എന്റെ രക്ഷയെ കരുതി സ്നേഹത്തേൻ പുരട്ടിയ വാക്കുകൾ വിളമ്പുന്ന ഇദ്ദേഹം ദൈവമോ ദൈവദൂതനോ അല്ലാതെ മറ്റാരുമല്ലെനിക്ക്. ഇന്നലെകളെയോർത്ത് കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിൽ കാര്യമില്ല,ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ ഇന്നിൽ ജീവിക്കണം,തന്റേടമായി,മാന്യമായി ജീവിക്കണം,അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. സ്കൂളിൽ മറ്റുള്ളവരിൽനിന്ന് മനോവിഷമമുണ്ടാക്കുന്ന ഒന്നുമുണ്ടാകില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം ഉറപ്പു തന്നു.ഇക്കൊല്ലത്തെ പബ്ലിക് പരീക്ഷയിൽ നല്ല മാർക്കു വാങ്ങാമെന്നും അതു കഴിഞ്ഞാലും പഠനം തുടരണമെന്നും അദ്ദേഹം പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ മഹത്വത്തെക്കുറിച്ച് വാചാലനായി. അങ്ങനെ ഞാൻ വീണ്ടും സ്കൂളിൽ പോയി തുടങ്ങി.അപൂർവ്വം ചില കുത്തുവാക്കുകൾ രഹസ്യമായി ഉണ്ടാകാതെയിരുന്നില്ല.അതിനെ ഞാൻ അവഗണിച്ചു.അദ്ധ്യാപകരെല്ലാം എന്നോട് വളരെ സ്നേഹപൂർവ്വം സഹകരിച്ചു.മർക്കോസ് സാർ പ്രത്യേകം നിഷ്ക്കർഷിച്ചിട്ടുണ്ടാവണം. എന്നെ കൃഷിഭവനിൽ കൊണ്ടുപോയി ആഫീസറെ പരിചയപ്പെടുത്തിയതും മർക്കോസ് സാറാണ്.കുറെ പച്ചക്കറി വിത്തുകൾ അദ്ദേഹം വാങ്ങിത്തന്നു.വീടിനു പിറകിലുള്ള പറമ്പു ചൂണ്ടിക്കാട്ടി കൃഷി തുടങ്ങാനുള്ള മാർഗനിർദേശങ്ങളും അദ്ദേഹം നൽകി. അമ്മച്ചിയും ഞാനും ചേർന്ന് പാഴായി കിടന്ന പറമ്പിൽ കൃഷി തുടങ്ങി.സ്കൂൾ വിട്ടു വന്ന ശേഷം വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ അവയ്ക്ക് വെള്ളം പകർന്നു.വേണ്ട സമയത്ത് വളം കൊടുത്തു.ക്രമേണ കൃഷി എനിക്കൊരു ലഹരിയായി മാറി. ഭൂമി പൊട്ടി പിളർന്നു വരുന്ന ആദ്യമുള എന്നെ കോരിത്തരിപ്പിച്ചു.ആദ്യം വിടരുന്ന ഇല,ആദ്യത്തെ പൂവ്,പിറന്നുവീഴുന്ന കായകൾ ഒക്കെ എന്നിൽ വല്ലാത്തൊരനുഭൂതിയായി.ഞാൻ കൃഷിക്കടിമയാവുകയായിരുന്നു.മർക്കോസ് സാറിനു ഹൃദയത്തിൽ നന്ദി പറഞ്ഞു. എന്റെ തോട്ടം കാണാൻ മർക്കോസ് സാർ വന്നു.അദ്ദേഹം പതിവിൽ കൂടുതൽ സന്തോഷിച്ചു.ഇത്ര സന്തോഷവാനായി അദ്ദേഹത്തെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടേയില്ല. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: ദൈവനീതി എന്നൊന്നുണ്ടു സോഫീ.അതു മനുഷ്യന്റെ വിധിയെഴുത്തല്ല.ആരുടേയും ഒരു സ്വാധീനവുമേശാത്ത നീതിപീഠമാണത്.വിതയ്ക്കുന്നവൻ വിതയ്ക്കുന്നത് കൊയ്യും.അതിനു മാറ്റമില്ല.ന്യൂട്ടന്റെ നിയമം പഠിച്ചിട്ടില്ലേ,പ്രതിപ്രവർത്തന നിയമം. അന്നാദ്യമായി ഞാൻ മർക്കോസ് സാറിന്റെ പാദം തൊട്ടു നമസ്കരിച്ചു.അദ്ദേഹം എന്റെ ശിരസ്സിൽ കൈവെച്ചനുഗ്രഹിച്ചു: ദൈവം നിന്നെ രക്ഷിക്കും മോളേ. ഒൻപതാമദ്ധ്യായം പത്തിലെ വല്യവധിക്ക് ഞാൻ റാഹേലമ്മാമ്മേടടുത്ത് തയ്യലു പഠിക്കാൻ ചേർന്നു.കൈത്തയ്യലും ബട്ടൺസും ഹുക്കും പിടിപ്പിക്കലുമൊക്കെ ഞാൻ പെട്ടെന്നു പഠിച്ചു.പിന്നെ വക്കടിക്കൽ.പാഴ്തുണികളിലാണ് ആദ്യം വെട്ടി പഠിച്ചത്.കൃത്യമായ അളവിൽ »uസ് തയ്ക്കാമെന്നായപ്പോൾ അമ്മാമ്മ സ്വന്തം »uസിനുള്ള തുണി എന്നെക്കൊണ്ട് വെട്ടി തയ്പ്പിച്ചു.»ukpw പാവാടയും തയ്ക്കുന്നതിൽ എനിക്ക് പ്രത്യേകമായ ഒരു താല്പര്യം കൈവന്നു.റാഹേലമ്മാമ്മയുടെ അടുത്ത് തയ്ക്കാൻ കൊടുക്കുന്ന മുതിർന്ന പെണ്ണുങ്ങൾ പോലും അവരുടെ »uസ് ഞാൻ തയ്ച്ചാൽ മതി എന്നു പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.അമ്മച്ചിമാർക്കും ചട്ട ഞാൻ തന്നെ തയ്ക്കണം. ഇതിനിടെ റിസൾട്ട് വന്നു.എനിക്ക് ഡിസ്റ്റിംഗ്ഷനുണ്ട്.അന്ന് അമ്മച്ചി എന്നെ വിളിച്ച് തിരുരൂപത്തിനു മുമ്പിൽ മുട്ടുകുത്തിനിന്ന് ഒരുപാടുനേരം പ്രാർത്ഥിച്ചു.പിന്നെ തൃപ്പാദങ്ങളിൽ മുഖം മുത്തി കണ്ണുനീർ കൊണ്ടു പാദം കഴുകി.അപ്പോഴൊക്കെയും ഈശോ എന്നെത്തന്നെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.നിന്നെ ഞാൻ കൈവിട്ടുവെന്ന് നീ വിചാരിച്ചുവോ എന്നു ചോദിക്കുന്നതുപോലെ എനിക്കു തോന്നി. പട്ടണത്തിലെ സ്കൂളിൽ പ്ലസ് വണ്ണിനു ചേരാനുള്ള ഏർപ്പാടുകളെല്ലാം ചെയ്തു തന്നത് മർക്കോസ് സാറാണ്.ക്ലാസു തുടങ്ങി.ബസു കേറാൻ ജംഗ്ഷനിൽ വന്നു നിൽ‌ക്കുമ്പോൾ ആരും കമന്റു പറയാതെയായി.എങ്കിലും ഒറ്റപ്പെട്ട കുത്തുവാക്കുകളും പരിഹാസങ്ങളുമൊക്കെ അദൃശ്യമായ ചില ഇരുൾമൂലകളിൽ നിന്നും എന്നെ വന്നു തൊടുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞില്ലെന്നു ഭാവിച്ചു. റാഹേലമ്മാമ്മയുടെ അടുത്തുപോകാൻ സമയമില്ലെന്നായി.പഠിക്കാൻ ധരാളമുണ്ട്.കൃഷി ഉപേക്ഷിക്കാൻ വയ്യ.ആഴ്ചയിലൊരിക്കൽ വീട്ടുപടിക്കൽ ടെമ്പോയുമായി ആന്റണിച്ചായൻ വരുമ്പോൾ കൊടുക്കാൻ പാകത്തിൽ മത്തനും വെള്ളരിയും പയറുമുണ്ടാകണം.അതിന് ഒരു വിട്ടുവീഴ്ചയും പാടില്ല.ആന്റണിച്ചായൻ പട്ടണത്തിലെ പച്ചക്കറിയുടെ മൊത്തവ്യാപാരിയാണ്.കടം പറയാതെ അപ്പോൾത്തന്നെ കാശും തരും. സെലീനയുടെ അമ്മച്ചിക്ക് ഇപ്പോൾ എന്നോട് വല്ലാത്ത അസൂയയാണ്.വഴിയിൽ‌വെച്ച് നേർക്കുനേരേ കണ്ടാലും മിണ്ടത്തില്ല. ഞാനവർക്ക് എന്തോ ദ്രോഹം ചെയ്ത മട്ടിൽ കുത്തിവീർത്ത് പോകുന്നതു കാണാം. കൃഷിയിൽനിന്നും നല്ല വരുമാനം കിട്ടിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ അമ്മച്ചിയുടെ അഭിപ്രായമനുസരിച്ച് ഞങ്ങൾ മർക്കോസ് സാറിനെ കാണാൻ പോയി.കുറച്ചു പണം അദ്ദേഹത്തിനു കൊടുക്കുകയായിരുന്നു ലക്ഷ്യം.ഞങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ആരും ആവശ്യപ്പെടാതെതന്നെ അദ്ദേഹം ഒരുപാടു ചിലവാക്കിയിട്ടുള്ളതല്ലേ.പിന്നെ കുറെ പച്ചക്കറികളും കരുതിയിരുന്നു. പച്ചക്കറികൾ അദ്ദേഹം സസന്തോഷം സ്വീകരിച്ചു.പണം ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ വാങ്ങിക്കൊള്ളാമെന്നു പറഞ്ഞ് സ്നേഹപൂർവ്വം ഞങ്ങളെ തിരി¨b¨p.പഠനത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കണമെന്ന ഉപദേശം തരാനും മറന്നില്ല. പലരും »uസും ചട്ടയും തയ്ച്ചുകൊടുക്കണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട് വീട്ടിൽ വരാൻ തുടങ്ങി.ഒടുവിൽ അമ്മച്ചി റാഹേലമ്മാമ്മയുമായി സംസാരിച്ച് ഒരു മെഷീൻ തരപ്പെടുത്തി.രാത്രി പഠനം കഴിഞ്ഞ് ഒരു മണിക്കൂർ ഞാൻ തയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി.ഞാനൊറ്റക്ക് എത്ര കിണഞ്ഞു ശ്രമിച്ചാലും സമയത്തിനു തയ്ച്ചു തീരില്ലെന്ന അവസ്ഥ വന്നപ്പോൾ ചാത്തങ്കേരിയിലുള്ള ഒരു സുമതിയെക്കൂടി തയ്ക്കാൻ വെച്ചു.അവളെയും റാഹേലമ്മാമ്മയാണു സംഘടിപ്പിച്ചു തന്നത്.സുമതി പകൽ മുഴുവൻ തയ്ക്കും.രാത്രിയിൽ ഞാൻ തുണി വെട്ടിയിടും.പിറ്റേന്ന് അവൾ തയ്ക്കും.അങ്ങനെ സുമതിക്കും ഒരു വരുമാനമാർഗം കൊടുക്കാൻ കർത്താവ് എനിക്കവസരം തന്നു. എന്റെ ദൈവമായ കർത്താവേ,ഞാൻ നിന്റെ മഹത്വമറിയുന്നു പ്രഭോ! പത്താമദ്ധ്യായം സെലീനയുടെ പ്രേരണ ഒന്നുകൊണ്ടു മാത്രമാണ് ഞാനീ ആത്മകഥ എഴുതിയത്.ഇതെഴുതി തീരുമ്പോഴും അവൾ മടങ്ങി വന്നിട്ടില്ല.ഇപ്പോൾ അവൾ എവിടെയാണെന്നും എനിക്കറിയത്തില്ല.അവളെ കണ്ടു മുട്ടണമെന്ന് തീവ്രമായി ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നു.എന്നോടൊപ്പം അവൾ കൂടിയുണ്ടെങ്കിൽ ഞങ്ങൾക്കൊരുമിച്ച് ഒരുപാടു കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാമായിരുന്നു.പൊരുതാൻ കൂടെ അവളും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ... ഇപ്പോൾ പ്ലസ് ടുവിനു പഠിക്കുന്ന ഞാൻ ഒരാത്മകഥയെഴുതി എന്നു പറഞ്ഞാൽ ആരും വിശ്വസിക്കത്തില്ല.മൂന്നാലു വർഷത്തിനിടയിൽ എന്റെ ജീവിതത്തിലുണ്ടായ(സെലീനയുടേയും)സുപ്രധാനമായ ചില സംഗതികളാണ് ഞാനിവിടെ എഴുതിയത്.ഇത് പുസ്തകമായി കാണാൻ ഏറെ മോഹിച്ചത് സെലീനയാണ്.ഈ പുസ്തകം കാണാനും വായിക്കാനും അവൾക്കിടവരട്ടെ എന്നു ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു.പ്രിയപ്പെട്ട സെലീനാ,നീ തിരിച്ചു വരൂ.അന്നും ഇന്നും എനിക്കുള്ള ഒരേയൊരു കൂട്ടുകാരി നീ മാത്രമാണ്.എന്നെ ആത്മാവുകൊണ്ടറിഞ്ഞ മിത്രമാണു നീ. കർത്താവേ,സെലീനയെ നീ എങ്കലേക്ക് കൂട്ടിച്ചേർക്കേണമേ! ഒരിക്കൽക്കൂടി,പള്ളിപ്പറമ്പിൽ നിന്നും ആത്മാക്കളെ വഹിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്ന കാറ്റേറ്റ് നമുക്ക് വല്യാനൂർ പറമ്പിലെ കൈതക്കാട്ടിലിരുന്ന് കഥകൾ പറയണം സെലീനാ. നമ്മുടെ മണ്ണിലെ വേരുകൾ പറിച്ചെടുത്ത് നിനക്കെവിടെ പോയൊളിക്കാൻ കഴിയും? നമുക്കീ മണ്ണിൽ വേരുകളാഴ്ത്താം.നീ വരൂ. നിനക്കു ഞാനും എനിക്കു നീയുമായി ഇനിയുള്ള കാലം നമുക്കീ മണ്ണിൽത്തന്നെ തുടരാം. സെലീനാ,നീ വരാതിരിക്കരുത്. ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നത് നിന്നെ മാത്രം. ........................................................................................................

ചോറൂണ്

ഒരാഴ്ചത്തെ വെക്കേഷന് പ്രേമ വരുന്നുണ്ടെന്നു കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് ഉത്സാഹമായി.അവൾ തന്നെയാണ് വിളിച്ചറിയിച്ചത്. “ചേച്ചീ,ഈ വെക്കേഷന് നാട്ടിൽ പോകാൻ തോന്നുന്നില്ല.ഞാനങ്ങോട്ടു വരട്ടെ?ചേച്ചിക്കkuകര്യമാകുമോ?” ഒന്നുമാലോചിക്കാതെ ഞാൻ പറഞ്ഞു: “എന്തkuകര്യം! നീ വാടീ.ഞാനിവിടെ ബോറടിച്ചിരിക്കുവാ.” അപ്പുറത്ത് ആഹ്ലാദാരവം. “നീ വീട്ടിലറിയിച്ചോ?രവിയമ്മാവൻ അന്വേഷിച്ചിറങ്ങാനിടയാകല്ലേ.നിന്റെ ലോക്കൽ ഗാർഡിയൻ ഞാനാണെന്നു മറക്കരുത്.” “ഏയ്..ഞാനച്ഛനോടാ ആദ്യം പറഞ്ഞത്.അവിടെ അച്ഛനും അമ്മയും കൂടി മൂകാംബിക്കു പോകാനൊരവസരം ഞാനായിട്ടങ്ങു കൊടുത്തു.അവർ കുടജാദ്രിയിൽ രണ്ടാം ഹണിമൂണാഘോഷിക്കട്ടെ.” ഞാൻ വീടൊരുക്കാൻ തുടങ്ങി.നാളെയാണ് അവൾ എത്തുക.മാധവൻ ടൂറിലാണ്,നാലു ദിവസം കഴിഞ്ഞേ മടങ്ങൂ.എന്റെ ഫോൺ കിട്ടുമ്പോൾ മാധവൻ കോൺഫറൻസിലായിരുന്നു.വീട്ടിൽ പുതുതായി ഒരാളെത്തുമെന്നറിയുമ്പോൾ പുള്ളിക്ക് ടെൻഷൻ തുടങ്ങും.സ്വകാര്യതയിൽ മറ്റൊരാളിന്റെ കടന്നുകയറ്റം മാധവനിഷ്ടമല്ല.ഒരാഴ്ചത്തെ കാര്യമല്ലേയുള്ളു എന്ന് കാലു പിടിച്ചപ്പോൾ ഒടുവിൽ സമ്മതിച്ചു. മുകളിലത്തെ മുറി പ്രേമക്കുവേണ്ടി തയ്യാറാക്കി.ബെഡ്ഷീറ്റുകളൊക്കെ മാറ്റി പുതുമണം മാറാത്തവ വിരിച്ചു.ഡ്രെസ്സിംഗ് ടേബിളിലെ പൂപ്പാത്രത്തിൽ കടും ചുവപ്പു പൂക്കൾ ക്രമീകരിച്ചു.രണ്ടു ടർക്കിയും കൂടു പൊട്ടിക്കാത്ത ഒരു ടോയ്ലറ്റ് സോപ്പും എടുത്തുവെച്ചു.ജാസ്മിൻ ഫ്ലേവറുള്ള റൂം‌സ്പ്രേ ചുവരുകളിൽ തളിച്ചു.പഴയ വസ്ത്രങ്ങളൊക്കെ മാറ്റി അലമാരി കാലിയാക്കി. രാത്രിയിൽ എനിക്കു കുറെ ജോലികൾ അത്യാവശ്യമായി തീർക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു.മൂന്നു മാഗസിനുകൾക്ക് കൊടുക്കാനുള്ള ലേഖനങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കേണ്ടതുണ്ട്.എഴുതിക്കഴിഞ്ഞുള്ള മിനുക്കുപണികളാണ് അവശേഷിക്കുന്നത്.അതിന് ഈ ഏകാന്തതയോളം മറ്റൊന്നും ഉപകരിക്കില്ല.പ്രേമ ഇവിടുണ്ടാകുന്നത്രയും ദിവസങ്ങളിൽ ഇത്തരം കാര്യങ്ങളൊന്നും നടക്കില്ലെന്നുറപ്പ്. ആദ്യ രണ്ടു ലേഖനങ്ങളും റ്റൈപ് ചെയ്ത് മെയിലയച്ചതിനുശേഷമാണ് ഞാൻ കിടന്നത്.മൂന്നാമത്തെ ലേഖനം നാളെ പുലർച്ചത്തേക്കു മാറ്റിവെച്ചു. തെല്ലും വിചാരിക്കാത്ത,ഒട്ടുമേ പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ചില ഓർമകളിലേക്ക് യാതൊരു പ്രകോപനവുമില്ലാതെ ഒറ്റനിമിഷം കൊണ്ട് ചിലപ്പോൾ നമ്മൾ വീണുപോയേക്കാം.ആ ഒരൊറ്റ നിമിഷം ഗൂഢമായി നമ്മെ പൊതിഞ്ഞുവന്ന ഉറക്കത്തിന്റെ കരങ്ങളെ തട്ടി തെറിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും. വെയിലിൽ വിയർത്തൊലിച്ചു കയറി വന്ന അച്ഛനാണ് എന്റെ ഉറക്കം കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞത്.ലൈനിൽ പണി നടക്കുന്നതുകൊണ്ടു കറന്റില്ലായിരുന്നു.അമ്മ കൊടുത്ത സംഭാരം ഒറ്റവലിക്കു കുടിച്ച് വേഷം മാറി ഒരു കൈലി മാത്രമുടുത്ത് അച്ഛൻ നീട്ടി വിളിച്ചു: പങ്കിയമ്മോ........... അച്ഛൻ മാത്രമാണ് എന്നെ അങ്ങനെ വിളിക്കുന്നത്.എന്നല്ല അച്ഛൻ അങ്ങനെയേ വിളിച്ചിരുന്നുള്ളു.കവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന വാത്സല്യത്തിന്റെ പൂർണത ആ വിളിയിൽ ഞാനനുഭവിക്കാറുണ്ട്.സ്കൂൾ രജിസ്റ്ററിൽ ശ്രീരഞ്ജിനി.എസ് എന്നു പേരു ചേർത്ത ദിവസം അച്ഛൻ അമ്മയോട് അല്പം ഈർഷ്യയോടെ ചോദിക്കുന്നതു കേട്ടു: “പങ്കിയമ്മ .എസ്.എന്നായിരുന്നെങ്കിലെന്താ കുഴപ്പം?” “പിന്നേ..പങ്കിയമ്മ..ഇപ്പഴത്തെ പിള്ളാർക്ക് പറ്റിയ പേര്”അമ്മ പരിഹസിച്ചു. അച്ഛൻ വീണ്ടും വിളിച്ചു. “പങ്കിയമ്മോ..ആ വിശറീംകൊണ്ടിങ്ങു വായോ...” നടുത്തളത്തിലെ ജനൽ കടന്നുവരുന്ന പടിഞ്ഞാറൻ കാറ്റു കിട്ടാൻ പാകത്തിൽ അച്ഛൻ നീണ്ടുനിവർന്നു കിടന്നു.റെഡ്‌ഓക്സൈഡിന്റെ തറയിൽ വിയർപ്പിന്റെ നനവ് ഒരാൾ‌രൂപം സൃഷ്ടിച്ചു. ചന്തുവാശാരി ഉളികൊണ്ടു വെട്ടിയെടുത്ത പാള വിശറി തണുത്ത കാറ്റു കൂടുതൽ ഉള്ളിൽ പേറുന്നുണ്ടെന്നു കണ്ടു പിടിച്ചത് അച്ഛനാണ്.അതിനെ താളാത്മകമായി പുറത്തു വിടാൻ പങ്കിയമ്മയുടെ കൈവിരലുകൾക്കേ കഴിയൂ എന്നും. ഞാൻ അച്ഛന് വീശിക്കൊടുത്തു.സുഖദമായ ആലസ്യത്തിലെന്നപോലെ അച്ഛൻ കണ്ണുകളടച്ചു.കണ്ണു തുറക്കാതെതന്നെ പറഞ്ഞു: “ആ പുതിയ കവിതയൊന്നു ചൊല്ലിക്കേ മോളേ.” ഇന്നലെ എഴുതി തീർത്തയുടൻ അച്ഛനെ കാണിച്ചതാണ്.ഒരുപാടിഷ്ടപ്പെടുകയും ഗംഭീരമെന്നു വിശേഷിപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത ഞാനെഴുതിയ അപൂർവ്വം കവിതകളിലൊന്ന്.അച്ഛന്റെ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് കിട്ടുക അത്ര എളുപ്പമല്ല. “അല്ലെങ്കി വേണ്ട.ഞാൻ ചൊല്ലാം.തെറ്റിയാൽ മാത്രം നീ ഇടപെട്ടാ മതി.” ഞാൻ സമ്മതിച്ചു. അച്ഛന്റെ നെറ്റിയിൽ ഓർമ്മയിൽ പരതുന്ന രണ്ടു ചുളിവുകൾ വീണു.ചുണ്ടുകൾ അനങ്ങി. “എന്തിനെക്കുറിച്ചാണു വല്ലതും കുറിക്കേണ്ട- തെന്നു ചിന്തിച്ചിട്ടല്ലയാരംഭിക്കുന്നതൊന്നും എന്തൊക്കെയുള്ളിൽ തോന്നുമതൊക്കെ വരും‌പോലെ- യെഴുതും,പിച്ചിക്കീറുമെനിക്കു നേരം പോണ്ടെ അച്ഛനതു കണ്ടെന്നാൽ പ്രതികരണമെന്തെ- ന്നറിയാൻ വയ്യ,പാർത്താലതെന്റെ മണ്ടത്തരം.“* അടുത്ത വരി മറന്നതുകൊണ്ടാവുമോ വരികൾക്കിടയിൽ ഒരു വിടവ്?അല്പനേരം കൂടി കാത്തിട്ട് ഞാൻ ചൊല്ലിത്തുടങ്ങി. “പുകഴ്ത്തിപ്പറയുമോ ചിരിച്ചു തള്ളീടുമോ.....” ഇല്ല.ആ ചുണ്ടുകൾ ചലിക്കുന്നില്ല. മകളുടെ കവിത ചൊല്ലി അച്ഛൻ യാത്രയായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എനിക്കു വിശ്വസിക്കാൻ സാധിച്ചില്ല.വെഞ്ചാമരം പോലത്തെ മാറിലും കൈത്തണ്ടയിലും പിടിച്ചുനോക്കി.ഒരു മിടിപ്പുപോലുമവശേഷിപ്പിക്കാതെ,ഒരു സൂചനപോലും തരാതെ അച്ഛൻ പോയി.അച്ഛന്റെ അവശേഷിച്ച മണം ഞാൻ ആവോളം വലിച്ചെടുത്തു.ഇനി മുന്നോട്ടു ജീവിക്കാനുള്ള ഊർജമാണിത്.ഇതില്ലാതെ വയ്യ. അപ്പോഴും ആ ശരീരത്തിൽ നിന്നൊഴുകിയ വിയർപ്പുചാലുകൾ തറയിൽ ഉണങ്ങാതെ അച്ഛന്റെ അടയാളം തീർത്തു. ഈ രംഗം പലപ്പോഴും ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ ശക്തമായി എന്നിലേക്കു കടന്നുവരും.മാധവന്റെ കരവലയത്തിൽ രതിയുടെ പൂമണമേറ്റ് മയങ്ങിക്കിടക്കുമ്പോഴായിരിക്കും ചിലപ്പോൾ.ഒരിക്കലും മാധവനോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഉടൻ ഉറക്കം വരില്ലെന്നറിഞ്ഞ് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു.ഹിമാലയൻ മാസ്റ്റേഴ്സ് എടുത്ത് ബാക്കി വായിക്കാൻ തുടങ്ങി.മൂന്നാലു പേജുകൾ പിന്നിട്ടപ്പോഴേക്കും കൺപോളകൾക്ക് കനം കൂടി വന്നു.പുസ്തകം മടക്കി സോഫയിൽ തന്നെ കിടന്നു. രാവിലെ ഉദ്ദേശിച്ചപോലെ ജോലി നടന്നില്ല.ഏറെ വൈകിയാണുണർന്നത്.പാലും പത്രവും എടുത്ത് അകത്തുവെച്ച് പെട്ടെന്നു ദിനചര്യകൾ കഴിച്ചു.നല്ല കടുപ്പത്തിൽ ഒരു ചായയുണ്ടാക്കി കുടിക്കുമ്പോൾ കോളിംഗ് ബെല്ല് ഓം നമശിവായ ചൊല്ലി. അതു പ്രേമ തന്നെയായിരുന്നു.വാതിൽക്കൽ വെച്ചുതന്നെ ബാഗ് താഴെവെച്ച് അവളെന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.രണ്ടു കവിളത്തും മാറി മാറി ഉമ്മ തന്നു. “ആഹാ..കുളിച്ചിറങ്ങിയേയുള്ളെന്നു തോന്നുന്നല്ലോ...നല്ല മണം.” അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. പ്രഭാതവെയിൽ പൊടിപ്പിച്ച വിയർപ്പിന്റെ സ്പ്രേ മണമായിരുന്നു അവൾക്ക്. “നീ ആദ്യം കുളിച്ചു ഫ്രെഷായി വാ.അപ്പഴേക്ക് ഞാൻ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് റെഡിയാക്കാം.” അവൾ മുഖം കൂർപ്പിച്ചു. “ഈ ചേച്ചിക്കെപ്പളും നനേം കുളീമാ.ഞാൻ പിന്നെ കുളിച്ചോളാം.” “നിന്റെ കുളിമടി ഇപ്പഴും മാറിയില്ലേ?ഹോസ്റ്റൽ സ്റ്റൈലൊന്നും ഇവിടെ വേണ്ട.കുളിക്കാതെ നിന്നെ അകത്തോട്ടു കേറ്റില്ല.” “ഓ....ഒരന്തർജനം...” പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് ബാഗു തുറന്ന് വസ്ത്രങ്ങളെടുത്ത് അവൾ ബാത്‌റൂമിലേക്കു പോയപ്പോൾ ഞാൻ ബാക്കി ചായ കൂടി കുടിച്ച് അടുക്കളയിലേക്കു പ്രവേശിച്ചു. പ്രേമക്ക് പൂരിയും മസാലയും ഇഷ്ടമാണെന്നറിയാം.അതുതന്നെയാകട്ടെ ഇന്നത്തെ പ്രഭാതഭക്ഷണം. കഴിഞ്ഞ തവണ കണ്ടതിലും അവൾ തടിച്ചിട്ടുണ്ട്.ആകെയൊന്നു കൊഴുത്തു മിനുത്ത്...വെറുതെ ഒന്നു കണക്കു കൂട്ടി നോക്കിയപ്പോൾ അവൾക്ക് ഇരുപത്തിയെട്ടായല്ലോ എന്നോർക്കുകയും ചെയ്തു.ഏഴു വയസിന്റെ വ്യത്യാസമാണ് ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ. പൂരി കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ എടുത്തിട്ടു: “കഴിഞ്ഞ തവണ കാവിലെ പൂജയ്ക്കു ചെന്നപ്പോൾ രവിയമ്മാവൻ നിന്റെ കല്യാണക്കാര്യം സൂചിപ്പിച്ചു.ഞാനൊന്നു സംസാരിക്കണമെന്ന് നിന്നോട്.” പ്രേമ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.പൂരി തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങി അവൾ ചുമയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി.ഞാൻ വെള്ളം അവളുടെ മുമ്പിലേക്കു നീക്കിവെച്ചു. “എന്താ ഇത്ര ചിരിക്കാൻ?അത്ര വലിയ തമാശയാണോ ഞാൻ പറഞ്ഞത്.?” അവൾ വീണ്ടും ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി. “ഹ..ഹ..ഹ...കല്യാണം...എനിക്കേയ്.....” “എന്താടീ?” “ഒന്നുമില്ല.അതൊക്കെ നമുക്ക് പിന്നെ സംസാരിക്കാം.സമയമൊണ്ടല്ലോ.” അവൾ കോളേജിലെയും ഹോസ്റ്റലിലെയും വിശേഷങ്ങളിലേക്കു കടന്നു.കൂട്ടുകാരെക്കുറിച്ചും ഇടയ്ക്ക് സിനിമക്കും ഷോപ്പിംഗിനും പോകുന്നതിനെക്കുറിച്ചും വാചാലയായി.തനി വായാടിയാണവൾ.സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ ഫുൾസ്റ്റോപ്പില്ല.ഞാൻ വെറുതെ ഇടയ്ക്കൊന്നു തല കുലുക്കുകയോ മൂളുകയോ ചെയ്താൽ മാത്രം മതി. പെട്ടെന്നാണ് പുറത്തെ കാലാവസ്ഥ മാറിയത്.വെയിൽ മങ്ങി വന്ന് കരിമേഘമൂടാപ്പിൽ ആകെ ഇരുണ്ടു.അപ്രതീക്ഷിതമായി പൊട്ടിവീണ മഴനാരുകൾ സിäuട്ടിലേക്ക് ചിതറിത്തെറിച്ചു.ഉണക്കാനിട്ട വസ്ത്രങ്ങളെടുത്തു വന്നപ്പോഴേക്കും ഞാനാകെ നനഞ്ഞു. മഴ ഏറെ നേരം നിന്നു പെയ്തു.ഒരേ താളത്തിൽ.ഒരേ മുറുക്കത്തിൽ. പ്രേമ അവളുടെ മുറിയിലാണ്.ഞാനങ്ങോട്ടു നടന്നു.അവിടെ ഹെഡ്‌ഫോൺ ചെവിയിൽ വെച്ച് കണ്ണുകളടച്ച് കട്ടിലിൽ ചാരിയിരുന്ന് അവൾ ഐ‌പാഡിലെ പാട്ടുകേൾക്കുകയാണ്.ശല്യപ്പെടുത്താതെ ഞാൻ തിരിച്ചു നടന്നു. ഉച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മാധവേട്ടൻ വിളിച്ചു. “കക്ഷി എത്തിയോ?” “കൊള്ളാം.റൂമിലൊണ്ട്.” “ഞാൻ വരുമ്പോഴേക്കും സ്ഥലം വിട്ടാ മതിയാരുന്നു.” “മാധവേട്ടാ..പ്ലീസ്...” “ഓകെ...ഓകെ.” ഫോണിലൂടെ മാധവേട്ടൻ അടിവയറ്റിലൊരുമ്മ തന്നു.പെട്ടെന്നൊരു കുളിര് ഉടലാകെ പടർന്നിറങ്ങി. അതേ നിമിഷത്തിൽ വെയിലിൽ വിയർത്തുകുളിച്ച് അച്ഛൻ കയറി വന്നു.പാള വിശറി-കവിത-കണ്ണടയ്ക്കൽ. അത്താഴം കഴിഞ്ഞ് പ്രേമ ചോദിച്ചു: “ചേച്ചി എനിക്കെന്തിനാ പ്രത്യേകം മുറി അറേഞ്ച് ചെയ്തത്?” “ഒറ്റയ്ക്കു കിടക്കാൻ പേടിയാണോ കുഞ്ഞുവാവക്ക്!“ ഞാനവളെ കളിയാക്കി. “അതല്ലേച്ചീ.ഉറക്കം വരുന്നവരെ നമുക്ക് മിണ്ടിപ്പറഞ്ഞു കെടക്കാമല്ലോ.എന്തൊക്കെ പറയാനൊണ്ട്.ചേച്ചീടെഴുത്ത്,വായന,മധവേട്ടന്റെ കാര്യങ്ങള്..ഒക്കെ പറഞ്ഞോണ്ടു കിടക്കുമ്പം ഉറക്കം തന്നെ വരും.” ഞാൻ സമ്മതിച്ചു.മാധവേട്ടനില്ലാത്തത് ഇവളുടെ ഭാഗ്യമെന്നോർക്കുകയും ചെയ്തു. രാക്കിടക്കയിൽ ഇരുവരും ധാരാളം സംസാരിച്ചു.ഹോസ്റ്റൽ ജീവിതത്തിലേക്കു കടന്നപ്പോൾ പ്രേമ മെല്ലെ എന്നോടു ചേർന്നു കിടന്നു.അവളുടെ ഇടം‌കയ്യ് എന്റെ വലതു മുലയിൽ സ്പർശിച്ചു.ആ കൈപ്പടം അവിടെ ഇറുകി.ഞാൻ അവളുടെ കയ്യ് തട്ടിമാറ്റി ചാടിയെഴുന്നേറ്റു.വല്ലാത്ത മനം പുരട്ടൽ. വാഷ് ബേസിന്റെ അരികിലേക്കോടി.എടുത്തു കമഴ്ത്തിയതുപോലെ ഞാൻ ശർദ്ദിച്ചു. പിന്നാലെ വന്ന പ്രേമയുടെ മുഖം കുത്തി വീർത്തിരുന്നു.ഞാനവളെ രൂക്ഷമായി നോക്കി. “ചേച്ചി ഇങ്ങനെ നോക്കണ്ട.ഞാനെന്തു തെറ്റാ ചെയ്തത്?” “ഛെ..എന്തു തോന്നിവാസമാ നീ കാണിച്ചത്?” അവൾ പല്ലിറുമ്മി വിരൽ ചൂണ്ടി എനിക്കു നേരേ ചീറി. “ഹോ...എഴുത്തിൽ എന്തൊക്കെയാണ് തട്ടി വിടുന്നത്?സ്വവർഗ ലൈംഗികതയെയും ഫ്രീ സെക്സിനെയുമൊക്കെ ന്യായീകരിച്ചും പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചും എഴുതിവിടുന്നതിനൊരുളുപ്പുമില്ല.സ്വന്തം അനുഭവത്തിൽ ഇതൊക്കെ ഇച്ചീച്ചി.പിന്നാരെ ബോധിപ്പിക്കാനാ ഇത്തരം കാപട്യങ്ങൾ?യൂ ആർ എ ഹിപ്പോക്രാറ്റ്.” ഞാൻ തളർന്നു പോയി.ഇവളിൽ നിന്നും ഈ വാക്കുകളൊന്നുമല്ല,ഒരു സോറിയെങ്കിലുമാണ് പ്രതീക്ഷിച്ചത്.എനിക്കു വാക്കുകൾ കിട്ടിയില്ല. അവൾ ദേഷ്യത്തിൽ മുറിയിലേക്കു തിരിച്ചു പോയി. ഞാൻ ഡൈനിംഗ് റൂമിൽ ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ടിരുന്നു.ഒരു ഗ്ലാസ് തണുത്ത വെള്ളമെടുത്തു കുടിച്ച് മേശമേൽ തല കുമ്പിട്ടു കിടന്നു.എനിക്കെന്നോടു തന്നെ വെറുപ്പു തോന്നി. എഴുതുന്ന ഞാനാണോ ഇപ്പോഴത്തെ ഞാനാണോ സത്യം?കലർപ്പില്ലാത്ത സത്യമായിരിക്കണം എഴുതുന്ന ഓരോ വാക്കുകളുമെന്നു നിർബന്ധമുള്ള ഞാൻ.............. എനിക്കീ മൂടുപടം പുതിയ അറിവാണല്ലോ?ഇതുവരെ അറിയാതിരുന്ന ഈ പൊയ്മുഖം എനിക്കു വലിച്ചെറിയണം.എനിക്കു പലരാകണ്ട.ഒരേയൊരാളായാൽ മതി. നിമിഷങ്ങൾ കൊഴിയുന്നതറിയുന്നില്ല. ഏതോ ഒരു നിമിഷത്തിൽ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് പ്രേമ കിടക്കുന്ന മുറിയിലേക്ക് കടന്നു ചെന്നു. ................................................................................................................................. (ഈ കഥയിൽ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന കവിത-കനകശ്രീയുടെ ഏകാന്തത എന്ന കവിതയിലെ ചില വരികളാണ്)

രണ്ടു കാമചാരികള്‍

ഒന്ന്
പെട്ടെന്ന് ഹേമ വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലേക്കുകുത്തനെ പതിച്ചു.മഹേഷുമായി ഇണചേരാനുള്ള തീരാത്ത കൊതിയില്‍ കാമവിവശയായി അവള്‍ ഉരുകി.ഭര്‍ത്താവിന് വെളുപ്പിനെ പോകേണ്ടി വന്നതിനാലാണ് പതിവിലും നേരത്തെ അവള്‍ ഉണര്‍ന്നത്.നെത്സണ്‍ മണ്ഡേല റോഡിലുള്ള ഒരു വസതിയിലും അപ്പോള്‍‍ വിളക്കുകള്‍ തെളിഞ്ഞിരുന്നില്ല.പ്രഭാത സവാരിക്കാര്‍ മാത്രം നടക്കാനിറങ്ങിയിരുന്നു.
അവള്‍ തനിച്ചായപ്പോഴാണ് പെട്ടെന്ന് മഹേഷിന്റെ രൂപം മനസ്സിലേക്ക് ആര്‍‍ത്തി പിടിച്ചെത്തിയത്.
എന്നും രാത്രി ഉറങ്ങുന്നതിനു മുന്‍പ് അവള്‍ നൂറാവര്‍ത്തി മഹേഷിന്റെ നാമം മന്ത്രിച്ച് ആ രൂപം ആവാഹിച്ചെടുക്കും.അതുമാത്രം മനസ്സില്‍ ‍ നിര്‍ത്തി സങ്കല്പരതിയില്‍ അഭിരമിക്കുമ്പോഴായിരിക്കും ചിലപ്പോള്‍‍ അപ്രതീക്ഷിതമായി ഭര്‍ത്താവിന്റെ കടന്നാക്രമണം.എതിര്‍‍പ്പുകളൊന്നും പ്രകടിപ്പിക്കാതെ പൂര്‍‍ണവിധേയത്വത്തില്‍‍ കിടന്നുകൊടുക്കുമ്പോഴും വിയര്‍ത്തുകിതച്ച് അയാളുറങ്ങുമ്പോഴും അവളുടെ മനസ്സിലെ ആവാഹനരൂപത്തിന് മാറ്റം വരാറില്ല.
മഹേഷിനെക്കുറിച്ച് എല്ലാംതന്നെ അവള്‍ അറിഞ്ഞുവെച്ചിരിക്കുന്നു.ജങ്ഷനില്‍ എസ്.ടി.ഡി.ബൂത്തും ഡി.ടി.പി.സെന്ററും നടത്തുന്ന മഹേഷ് നെത്സണ്‍ മണ്ഡേല റോഡിലെ ആറു വീടുകള്‍ക്കപ്പുറത്ത് ഒന്‍പതാം നമ്പര്‍‍ വീടുവാങ്ങി താമസം തുടങ്ങിയിട്ട് രണ്ടുവര്‍ഷം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.ഗൃഹപ്രവേശത്തിനു ക്ഷണിക്കാന്‍ അയാള്‍‍ ഭാര്യയോടൊപ്പം വന്നപ്പോഴാണ് ആദ്യമായി സംസാരിക്കുന്നത്.അതിനുമുമ്പ് മഹാത്മാഗാന്ധി റോഡിലെ ഏതോ വീട്ടില്‍ വാടകയ്ക്കു താമസിക്കുകയായിരുന്നു അവര്‍.
ഇവിടെ വന്നതിനുശേഷമാണ് അയാളെ ശ്രദ്ധിക്കാന്‍‍ തുടങ്ങിയത്.കോളേജിലേക്കു പോകുമ്പോഴും മടങ്ങുമ്പോഴുമൊക്കെ അയാള്‍ അഭിമുഖമായി ചുവന്ന ബൈക്കില്‍ കടന്നുപോകാറുണ്ട്.ചിലപ്പോള്‍ ഒറ്റയ്ക്ക്,ചിലപ്പോള്‍ ഭാര്യയോടൊപ്പം.എപ്പോഴായാലും ബൈക്കുനിര്‍ത്തി എന്തെങ്കിലും സംസാരിക്കും.ഒറ്റയ്ക്കായിരിക്കുമ്പോള്‍‍ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ലിഫ്റ്റു തന്നിട്ടുമുണ്ട്.
എടുത്തുപറയത്തക്ക യാതൊരു പ്രത്യേകതകളുമില്ലാത്ത,സുമുഖന്‍ എന്നുപോലും പറയാനാവാത്ത മഹേഷില്‍‍ എന്താകര്‍‍ഷണമാണ് തനിക്കു തോന്നുന്നതെന്ന് ഹേമയ്ക്ക് എത്ര ചിന്തിച്ചിട്ടും മനസിലായില്ല.അയാളെ കാണുമ്പോള്‍‍,ആ ശബ്ദം കേള്‍‍ക്കുമ്പോള്‍‍,ഉടലാകെ ഒരുതരം തരിപ്പുപടരുന്നു.അരക്കെട്ടില്‍‍ ഒരു കാവടിയാട്ടം.പാന്റീസില്‍ ഒരു നനവ്.
മറ്റൊരു പുരുഷനോടും ഇന്നുവരെ തോന്നിയിട്ടില്ലാത്ത ആസക്തിയാണിത്.ഹേമ സ്വയം പറഞ്ഞു:എനിക്കയാളെ ഒരിക്കലെങ്കിലും അനുഭവിക്കണം.അല്ലാതെ ഈ ശരീരം അടങ്ങില്ല.

ഇന്നലെ ബസ്റ്റോപ്പില്‍ വെച്ച് അയാളുടെ ഭാര്യയെ കണ്ടു.ലോഹ്യം പറച്ചിലിനിടയില്‍ അച്ഛന്റെ അസുഖം പ്രമാണിച്ച് രണ്ടുദിവസം അച്ഛനോടൊത്തു ചിലവഴിക്കാന്‍ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്കു പോവുകയാണെന്നും രണ്ടു ദിവസത്തേക്കുള്ള മഹേഷിന്റെ ആഹാരം ഫ്രിഡ്ജില്‍ വെച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും ഹേമ മനസിലാക്കി.

അപ്പോള്‍ ഈ നിമിഷം മഹേഷ് അയാളുടെ വീട്ടില്‍ തനിച്ചാണ്.അവളുടെ ഓരോ അണുവും അയാള്‍‍ക്കുവേണ്ടി ചുട്ടുപൊള്ളി.

കതകുപൂട്ടി ഗേറ്റുതുറന്ന് അവള്‍‍ നെത്സണ്‍ മണ്ഡേല റോഡിലേക്കിറങ്ങി ഒന്‍പതാം നമ്പര്‍ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

രണ്ട്

കടുത്ത ഏകാന്തതയുടെ ഒരു രാത്രിക്കു ശേഷം പുലര്‍‍ച്ചെ ഉണര്‍ന്നെഴുന്നേറ്റ മഹേഷ് വാതില്‍ തുറന്ന് മുറ്റത്തിറങ്ങി.അരണ്ട വെളിച്ചവും നേര്‍ത്ത തണുപ്പുമുണ്ട്.മുറ്റത്തു കിടക്കുന്ന പത്രമെടുക്കാനായി ഗേറ്റിനു സമീപത്തേക്കു നടക്കുമ്പോഴാണ് പച്ച മാരുതിയില്‍‍ ഹേമയുടെ ഭര്‍ത്താവ് സ്വയം ഡ്രൈവു ചെയ്തു പോകുന്നതു കണ്ടത്.പെട്ടെന്ന് ഒരൊറ്റനിമിഷം കൊണ്ട് അയാളുടെ ഉടലില്‍ ഒരു മിന്നലാട്ടം പടര്‍‍ന്നു.

നെത്സണ്‍ മണ്ഡേല റോഡിലെ മൂന്നാംനമ്പര്‍ വീട്ടില്‍ ഇപ്പോള്‍‍ ഹേമ ഒറ്റയ്ക്കാണെന്ന ബോധം അയാളുടെ സര്‍വ്വാംഗങ്ങളെയും കോരിത്തരിപ്പിച്ചു.പതിവുപോലെ ഇന്നലെ രാത്രിയിലും ഉറങ്ങുന്നതിനു മുമ്പ് നൂറാവര്‍‍ത്തി ഹേമയുടെ പേരുരുവിട്ട് രൂപം ആവാഹിച്ചതാണ്.ആ വീട്ടില്‍ ഭാര്യയില്ലാതുറങ്ങുന്ന ആദ്യരാത്രിയായിരുന്നു അത്.അയാള്‍‍ തനിച്ചായ ആ രാത്രിയില്‍ ആര്‍ത്തി പിടിച്ച് മനസിലേക്കെത്തിയ ഹേമ അവിടെ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു.

എന്നും രാത്രി ഉറങ്ങുന്നതിനു മുമ്പ് അയാള്‍ ഹേമയുടെ നാമം നൂറാവര്‍ത്തി മന്ത്രിച്ച് ആ രൂപത്തെ ധ്യാനിച്ചാവാഹിക്കും.അതുമാത്രം മനസില്‍ നിര്‍‍ത്തി സങ്കല്പരതിയില്‍ അഭിരമിക്കുമ്പോഴായിരിക്കും ചിലപ്പോള്‍‍ അപ്രതീക്ഷിതമായി ഭാര്യയുടെ പടര്‍ന്നുകയറല്‍‍.എതിര്‍‍പ്പുകളൊന്നും പ്രകടിപ്പിക്കാതെ പൂര്‍ണമായി സഹകരിക്കുമ്പോഴും വിയര്‍‍ത്തുകിതച്ച് അവളുറങ്ങുമ്പോഴും അയാളുടെ മനസിലെ ആവാഹനരൂപത്തിനു മാറ്റം വരാറില്ല.
ഹേമയെക്കുറിച്ചെല്ലാംതന്നെ അയാള്‍ അറിഞ്ഞുവെച്ചിരിക്കുന്നു.വിമണ്‍സ് കോളേജിലെ അദ്ധ്യാപികയായ ഹേമയെ എസ്.ടി.ഡി.ബൂത്തിലിരുന്ന് പലപ്പോഴും കണ്ടിട്ടുണ്ട്.ഭംഗിയായുടുത്ത സാരിയുടെ ഞൊറിവുകളാണ് ആദ്യം കണ്ണില്‍ പെട്ടത്.മഹാത്മാഗാന്ധിറോഡിലെ വസതിയില്‍ വാടകയ്ക്കു താമസിക്കുന്ന നാളുകള്‍ മുതലേ ശ്രദ്ധിച്ചുതുടങ്ങിയതാണ്.പിന്നീട് നെത്സണ്‍‍ മണ്ഡേല റോഡില്‍‍ വീടു വാങ്ങി താമസം തുടങ്ങിയ ശേഷമാണ് അതേ റോഡില്‍‍തന്നെയാണ് അവളും താമസിക്കുന്നതെന്നറിഞ്ഞത്.ഗൃഹപ്രവേശത്തിന് ഹേമയെയും ഭര്‍‍ത്താവിനെയും ക്ഷണിച്ചിരുന്നു.അന്നാണ് ആദ്യമായി സംസാരിക്കുന്നത്.
പലപ്പോഴും വഴിയില്‍‍ വെച്ച് അവളെ അഭിമുഖീകരിക്കാറുണ്ട്.ഒറ്റയ്ക്കു ബൈക്കില്‍ പോകുമ്പോള്‍‍ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ലിഫ്റ്റുകൊടുത്തിട്ടുമുണ്ട്.
എടുത്തുപറയത്തക്ക യാതൊരു പ്രത്യേകതകളുമില്ലാത്ത സുമുഖി എന്നുപോലും പറയാനാവാത്ത ഹേമയില്‍‍ എന്താകര്‍ഷണമാണ് തനിക്കു തോന്നുന്നതെന്ന് മഹേഷിന് എത്ര ചിന്തിച്ചിട്ടും മനസിലായില്ല.അവളെ കാണുമ്പോള്‍‍,ആ ശബ്ദം കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍‍,ഉടലാകെ ഒരുതരം തരിപ്പു പടരുന്നു.അരക്കെട്ടില്‍‍ ഒരു കാവടിയാട്ടം.ഉടല്‍മദ്ധ്യത്തില്‍‍ ഒരനക്കം.
മറ്റൊരു സ്ത്രീയോടും ഇന്നുവരെ തോന്നിയിട്ടില്ലാത്ത ആസക്തിയാണിത്.മഹേഷ് സ്വയം പറഞ്ഞു:എനിക്കവളെ ഒരിക്കലെങ്കിലും അനുഭവിക്കണം.അല്ലാതെ ഈ ശരീരം അടങ്ങില്ല.
പുലര്‍‍ച്ചെ പച്ച മാരുതിയില്‍‍ അവളുടെ ഭര്‍ത്താവ് പോകുന്നതു കണ്ടപ്പോള്‍‍ ഇന്‍കംടാക്സ് ഓഫീസറായ അയാള്‍‍ ഏതോ ആവശ്യത്തിനു ദൂരെയെവിടെയോ പോവുകയാണെന്നും ഉടനെ തിരിച്ചെത്താന്‍ സാദ്ധ്യതയില്ലെന്നും മഹേഷ് മനസിലാക്കി.
അപ്പോള്‍ ഈ നിമിഷം ഹേമ അവളുടെ വീട്ടില്‍ തനിച്ചാണ്.അയാളുടെ ഓരോ അണുവും അവള്‍‍ക്കുവേണ്ടി ചുട്ടുപൊള്ളി.പെട്ടെന്ന് വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലേക്ക് മഹേഷ് കുത്തനെ പതിച്ചു.ഹേമയുമായി ഇണചേരാനുള്ള തീരാത്ത കൊതിയില്‍‍ കാമവിവശനായി അയാള്‍ ഉരുകി.
കതകുപൂട്ടി ഗേറ്റുതുറന്ന് അയാള്‍‍ നെത്സണ്‍‍ മണ്ഡേല റോഡിലേക്കിറങ്ങി മൂന്നാം നമ്പര്‍‍ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
മൂന്ന്
ഒന്‍പതാംനമ്പര്‍ വീടിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടക്കുന്ന ഹേമയും മൂന്നാം നമ്പര്‍ വീടിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടക്കുന്ന മഹേഷും നെത്സണ്‍‍ മണ്ഡേല റോഡില്‍ ഇടയ്ക്കുവച്ച് കണ്ടുമുട്ടി.
അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അയാള്‍ ചോദിക്കാതെതന്നെ അവള്‍ പറഞ്ഞു:
“പാലിതുവരെ കണ്ടില്ല.അതുനോക്കി റോഡിലേക്കിറങ്ങിയതാണ്.”
അയാള്‍ വിഷമിച്ച് ചിരിച്ചു.എന്നിട്ട് അവള്‍‍ ചോദിക്കാതെതന്നെ അയാള്‍ പറഞ്ഞു:“ഞാനും.”
അപ്പോള്‍‍ അവളും അതേ ചിരി ചിരിച്ചു.
ഇരുവരുടേയും മുമ്പില്‍‍ കറുത്ത നെടുങ്കന്‍‍ പാമ്പിനെപ്പോലെ നെത്സണ്‍ മണ്ഡേല റോഡ് നീണ്ടുകിടന്നു.

************************************************************************************

രമണി

പകലുടനീളം നഗരം ചത്തുകിടക്കുകതന്നെയായിരുന്നു.എന്തോ ഒരു ഹര്‍ത്താലോ കരിദിനമോ മറ്റോ ആരോ ആഹ്വാനം ചെയ്തിരിക്കണം.സന്ധ്യയായപ്പോള്‍ നഗരത്തിന്റെ ചില ഭാഗങ്ങള്‍ അനങ്ങിത്തുടങ്ങി.പൂര്‍ണആരോഗ്യം വീണ്ടുകിട്ടാത്ത തളര്‍വാതരോഗിയെപ്പോലെ നഗരം ഏന്തിവലിഞ്ഞു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി.രണ്ടുദിവസമായി രമണി മുഴുപ്പട്ടിണിയിലാണ്‌.സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അവള്‍ ബസ്റ്റാന്റിലെത്തി വല വിരിച്ച്‌ ഇരയെ കാത്തിരുന്നു.ഇല്ല,ആരും വരുന്നില്ല.അവള്‍ എഴുന്നേറ്റ്‌ ബസ്റ്റാന്റിലെ കടയില്‍ ചെന്ന് ഒരു സോഡ പറഞ്ഞു.കടക്കാരന്‍ തികഞ്ഞ അവജ്ഞയോടെ അവളെ ഒന്നു നോക്കുകപോലും ചെയ്യതെ ചോദിച്ചു."കാശുണ്ടോ കയ്യില്‍?"
"ഇല്ല.കൊറച്ചുകഴീമ്പം തരാം"
"ങാ,എന്നാ കൊറച്ചുകഴീമ്പം വാ"അയാള്‍ മറ്റൊരു ഉപഭോക്താവിനുനേരെ തിരിഞ്ഞു.
രമണി നിരാശപ്പെട്ടില്ല.അവള്‍ക്കിതൊന്നും പുതുമയല്ലല്ലോ.വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുമുമ്പ്‌ ഇതൊക്കെ ആദ്യാനുഭവങ്ങളായിരുന്നു.അന്നതൊക്കെ മുള്ളുകളായിരുന്നു.ഇന്ന്....മുള്ളും പൂവും തമ്മില്‍ വ്യത്യാസമില്ലല്ലോ.അഥവാ മുള്ളുകള്‍ മാത്രമേയുള്ളുവല്ലോ.
ബസ്റ്റാന്റിന്റെ വടക്കേമൂലയ്ക്ക്‌ ഒരു യുവാവ്‌ ഒറ്റക്കു നില്‍ക്കുന്നതു കണ്ട രമണി സാവധാനം അങ്ങോട്ടു നടന്നു.അയാളെനോക്കി ഒന്നു ചിരിച്ച്‌ ഒരുവട്ടം കറങ്ങി തിരിച്ചുവരുമ്പോള്‍ ഏതോ ബസ്സില്‍ കയറാനായി അയാള്‍ ഓടുന്നു.അവള്‍ക്ക്‌ അയാളോട്‌ തികഞ്ഞ പുഛം തോന്നി.
അവളെ അറിയുന്നവര്‍ ഒരു നികൃഷ്ടജന്തുവിനോടെന്നവണ്ണം അവളെ വെറുപ്പോടുകൂടി നോക്കുകയും അകന്നുമാറിപ്പോവുകയുംചെയ്തു.ഇത്രയും നേരമായിട്ടും തനിക്കായുള്ള ഒരാള്‍പോലും എത്തിയിട്ടില്ല.മുമ്പൊക്കെ ഇത്രയും നേരമൊന്നും കാത്തിരിക്കേണ്ടിവന്നിട്ടില്ല.കാലം ചെല്ലുന്തോറും തന്റെ കാത്തിരിപ്പിന്റെ ദൈര്‍ഘ്യവും കൂടുന്നു.ഇനിയങ്ങോട്ട്‌ കാത്തിരിപ്പിന്‌ അര്‍ത്ഥമില്ലാതെയും വന്നേക്കാം.ഒരിക്കലും വരാനില്ലാത്ത ഒരാളെ കാത്തിരുന്ന് കാത്തിരുന്ന്......ഒരുനിമിഷം രമണി ഭാവിയെക്കുറിച്ചൊന്നു ചിന്തിച്ചുപോയി.തൊട്ടടുത്തനിമിഷം തന്നെ അവള്‍ തിരുത്തി.പാടില്ല,പാടില്ല.തനിക്കതിന്‌ അവകാശമില്ല.
അതുവഴി ഒരു പോലീസ്ജീപ്പ്‌ സവധാനം കടന്നുപോയി.അപ്പോള്‍ രമണി ആരുടെയൊക്കെയോ പിന്നിലേക്ക്‌ വലിഞ്ഞൊളിച്ചു.
ഇന്നും പട്ടിണി തന്നെ ആയിരിക്കും ഫലം.ഈ നാട്ടിലെ പുരുഷന്‍മാരെല്ലാം സന്‍മാര്‍ഗികളും സദാചാരക്കാരുമായി മറിക്കഴിഞ്ഞോ?അവള്‍ നിരാശപ്പെട്ടു.
ബസ്റ്റാന്റിലെ അന്തേവസിയായ അനാഥപ്പട്ടി എവിടെനിന്നോവന്ന് രമണിയുടെ കാലടികളില്‍ ചുംബിച്ചു.ചേര്‍ന്നുനിന്ന് വാലാട്ടി.രമണിയോടൊപ്പം അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും ഉലാത്തി.അവള്‍ ആ നായയുടെ മൂര്‍ദ്ധാവില്‍ സ്പര്‍ശിച്ചു.അപ്പോള്‍ അവളുടെ കണ്ണില്‍നിന്ന് ഒരുതുള്ളി കണ്ണുനീര്‍ നായയുടെ നിറുകയില്‍ വീണു.പിന്നെ അതിനെ അടിച്ചുമാറ്റിക്കൊണ്ട്‌ അവള്‍ പറഞ്ഞു:
"നീയും പോ.എന്റടുത്തു വരണ്ട.പോ.പോ."
നായ വാലാട്ടിക്കൊണ്ട്‌ ഒന്നുകൂടി ചേര്‍ന്നുനിന്നു.
വയറു കത്തുകയാണ്‌.ഇനി പാതിരാത്രി കഴിഞ്ഞ്‌ വല്ല ലോറിക്കാരും വന്നെങ്കിലായി.അതുവരെ താന്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുമോ?!
പതിവായി സ്റ്റാന്റിന്റെ പടിഞ്ഞാറെമൂലയ്ക്കു കിടന്നുറങ്ങുന്ന കുഷ്ടരോഗിയായ എസ്തേര്‍ അന്ന് നേരത്തെതന്നെ തെണ്ടല്‍ മതിയാക്കി തിരിച്ചെത്തി.അയാള്‍ ഞൊണ്ടി ഞൊണ്ടി രമണിയുടെ മുമ്പിലെത്തി മൂന്നുവിരലുകള്‍ ഉയര്‍ത്തി അവളെ കാണിച്ചു.അവള്‍ കണ്ണടച്ചു നിഷേധിച്ചു.അയള്‍ നാലു വിരലുകളുയര്‍ത്തി.അതും അവള്‍ നിഷേധിച്ചു.പിന്നെ അവള്‍ കണ്ണുകളില്‍ ദയനീയഭാവത്തോടെ അഞ്ചുവിരലുകള്‍ ഉയര്‍ത്തിക്കണിച്ചു.എസ്തേര്‍ തന്റെ മടിയില്‍നിന്ന് നാണയങ്ങള്‍ എണ്ണി തിട്ടപ്പെടുത്തി.നാലുരൂപ എഴുപത്തിയഞ്ച്‌ പൈസ.
രമണിയുടെ കണ്ണുകളിലേക്കുറ്റുനോക്കിക്കൊണ്ട്‌ നായ മറ്റൊരിടത്തേക്ക്‌ പിന്‍വാങ്ങി.രമണി മൂത്രപ്പുരയ്ക്കു പിന്നിലെ ഇരുട്ടില്‍ ഭിത്തിയോടുചേര്‍ന്നുനിന്ന് ഭക്ഷണം സ്വപ്നം കണ്ടു.അരികില്‍ ഓടയുടെ ദുര്‍ഗന്ധം.എല്ലാം ആകെ വൃത്തികേടാണ്‌.
എസ്തേര്‍ നാലേമുക്കാല്‍ രൂപ മുതലാക്കി തന്റെ മൂലയിലേക്കു പോയി.തട്ടുകടകള്‍ സജീവമായിത്തുടങ്ങി.രമണി ആര്‍ത്തിയോടെ ഒരു തട്ടുകടയിലേക്ക്‌ കയറിച്ചെന്ന് നാലുദോശ പറഞ്ഞ്‌ ബെഞ്ചിലിരുന്നു.അത്രയ്ക്കും അവള്‍ തളര്‍ന്നിരുന്നു.കടക്കാരന്‍ പറഞ്ഞു:"അവിടിരിക്കണ്ട.അപ്രത്തോട്ടു മാറി നിക്ക്‌."

കത്ത്

ഇന്നെങ്കിലും പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യണം.കഴിഞ്ഞ നാലുദിവസങ്ങളിലും കൊണ്ടുപോയെങ്കിലും മറന്നു.വൈകിട്ട് വന്നു് ബാഗു തുറക്കുമ്പോഴാണ്‌ മറന്നതോര്‍ക്കുന്നത്‌.
ഇന്ന്‌ ഓഫീസ്‌ അവധിയാണ്‌. തുണിയലക്കാന്‍ വീണുകിട്ടി‍യ ഒരിടവേള. പുറത്തിറങ്ങേണ്ടാത്ത ഒരു ദിവസം എന്നത്‌ വല്ലാത്ത മോഹമാണ്‌. പക്ഷെ ഇന്ന്‌ ഈ കത്ത്‌ പോസ്റ്റുചെയ്തേ മതിയാകൂ. മറുകുറി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നയാളിന്റെ ക്ഷമയെ കൂടുതല്‍ പരീക്ഷിക്കുന്നത്‌ ക്രൂരമാണ്‌. പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന കത്ത്‌ കിട്ടാ‍തെ വരുമ്പോഴുള്ള അവസ്ഥ നന്നായി അറിയാം.
പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യണമെങ്കില്‍ ജംഗ്ഷന്‍ വരെ നടന്നാല്‍ മതി. അതിനായി മാത്രം സാരിയുടുക്കണം. വല്ലാത്ത മടി തോന്നി‍. സാരമില്ല.ഇന്ന്‌ ഈ കത്ത്‌ ഇവിടെനിന്നും പുറപ്പെടണം.ഇനിയുള്ള ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നുകിട്ടു‍വാന്‍ ആകെയുള്ളത്‌ അടുത്ത കത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരുപ്പു മാത്രമാണ്‌. അവിടെയും അങ്ങനെതയൊണല്ലോ.വേണമെങ്കില്‍ പോസ്റ്റുചെയ്യാന്‍ മറ്റാരെയെങ്കിലും ഏല്പിക്കാം.വിശ്വാസമില്ല. തപാല്‍പെട്ടി‍യിലിടാതെ ഇട്ടെന്നു്‌ കള്ളം പറയാമല്ലോ.അവിടെ കിട്ടി‍യാല്‍ കൃത്യം നാലാംപക്കം അടുത്തതിങ്ങെത്തും. എസ്‌.എം.എസ്സും ഇ മെയിലും സന്ദേശലോകം അടക്കി വാഴുന്ന ഈ കാലത്തും കയ്യക്ഷരരൂപം പൂണ്ട അല്പം മങ്ങിയ കടലാസുതയൊണ്‌ ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയഭാഷ സാദ്ധ്യമാക്കുന്നത്‌. ആ തനിമയുള്ള ഊഷ്മളത മനസ്സിന്റെ സ്വകാര്യമാണ്‌. ആരോടും പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത ഒരു സൂക്ഷ്മാനുഭവം. ഒരിക്കലും നഷ്ടപ്പെടാത്ത സുഗന്ധം.
മടിയോടെയാണെങ്കിലും സാരിയുടുക്കുമ്പോള്‍ പിന്നി‍ല്‍ ചേച്ചിയുടെ അതൃപ്തിക്കും അമര്‍ഷത്തിനും ശബ്ദമുണ്ടായി."അവധി കിട്ടി‍യാലും വീട്ടി‍ലിരിക്കല്ല്‌.എങ്ങോട്ടാ‍ ഒരുങ്ങിക്കെട്ടി‍ എഴുന്നള്ളത്ത്‌?"ഒന്നം പറയാന്‍ തോന്നി‍യില്ല.പറഞ്ഞിട്ടു‍ കാര്യമില്ല.
കണ്ണാടിയുടെ മുമ്പില്‍ നോക്കി വെറുതെ ചിരിച്ചു. അല്പം ഉറക്കെത്തന്നെ‍ പറഞ്ഞു:"ദേ...ഇന്നയയ്ക്കുന്നു‍ണ്ടു് കേട്ടോ, നാളെത്തന്നെ കിട്ടും."
കണ്ണാടിയിലെ ആളിന്‌ ഇത്ര ഭംഗിയോ!!

ആകാശച്ചരിവില്‍ കറുത്ത മേഘങ്ങള്‍ കാണാം. വെയിലിനു മങ്ങല്‍. കുടയെടുക്കാനുള്ള ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തലാണ്‌. നന്ദി.രാത്രിയിലും മഴയുണ്ടായിരുന്നു‍. ഇടവഴിയിലെ ചെമ്മണ്‍നിരത്തില്‍ ഉണങ്ങാത്ത വ്രണം പോലെ ഇടയ്ക്കിടെ വെള്ളം കെട്ടി‍ക്കിടക്കുന്നു‍. ആശാരിമാരുടെ പടിക്കലാണ്‌ കൂടുതല്‍. വേനല്‍ക്കാലത്തും അവിടെ ആകെ അളിപിളിയാണ്‌.മീനാക്ഷിപ്പണിക്കത്തി എതിരെ വരുന്നു‍.
"അയ്യോ,ഇന്നെന്താ താമസിച്ചുപോയേ?"അവരുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഉല്‍ക്കണ്ഠ നിറഞ്ഞു.
"ഇന്നവധിയാ.പോസ്റ്റാപ്പീസുവരെ പോകാനിറങ്ങിയതാ."പണിക്കത്തിക്ക്‌ തൃപ്തിയായി. അവര്‍ വേലിയിറമ്പില്‍ ഒതുങ്ങിനിന്നു‍.
ഇന്നയച്ചാല്‍ നാളെ, അല്ലെങ്കില്‍ തിങ്കളാഴ്ച അവിടെ കിട്ടും. അന്നു തന്നെ‍ അടുത്തത്‌ ഇങ്ങട്ടെഴുതും. ബുധനാഴ്ചയെങ്കിലും ഇവിടെത്തും. വാസ്തവത്തില്‍ ഈ അക്ഷരങ്ങള്‍ മാത്രമാണ്‌ ഇപ്പോള്‍ മുന്നോട്ടു‍ നയിക്കുന്നത്‌. ഇതുകൂടിയില്ലെങ്കില്‍.....ഈശ്വരാ...അവിടെ ജീവിതം വഴിമുട്ടി‍ നില്ക്കും.
ഇഷ്ടമില്ലാത്ത എല്ലാത്തില്‍ നിന്നം ഓടിയെത്താവുന്ന സങ്കേതം. അഭയാക്ഷരങ്ങള്‍.
ടാറിട്ട റോഡില്‍ കയറിയപ്പോള്‍ ജംഗ്ഷനില്‍ വന്നു തിരിച്ചിടുന്ന ബസ്സ്‌ കണ്ടു. ഇനി അതില്‍നിന്നി‍റങ്ങിവരുന്ന പലരോടും മീനാക്ഷിപ്പണിക്കത്തിയോടു പറഞ്ഞത്‌ ആവര്‍ത്തിക്കേണ്ടിവരും.
പ്രതീക്ഷിച്ചതുതന്നെ‍ സംഭവിച്ചു. ലോഹ്യങ്ങള്‍ വിരസമാണ്‌, അനാവശ്യവും.
പോസ്റ്റോഫീസിന്റെ വരാന്തയില്‍ ആരുമുണ്ടായിരുന്നി‍ല്ല. നല്ല സന്തോഷം തോന്നി‍. അകത്തിരിക്കുന്ന മാസ്റ്റര്‍ക്ക്‌ ചുവരിന്റെ മറവുകൊണ്ട്‌ കത്ത്‌ പെട്ടി‍യിലിടുന്നവരെ കാണാന്‍ കഴിയാത്തത്‌ ഭാഗ്യം.
കുട മടക്കി പടികള്‍ കയറി തിണ്ണയിലെ തൂണില്‍ ഘടിപ്പിച്ച ചുവന്ന പെട്ടി‍യുടെ സമീപത്തേക്ക്‌ നടന്നു. പെട്ടി‍യുടെ പിളര്‍ന്ന വായ എപ്പോഴും എല്ലാ കത്തുകളും സ്വീകരിക്കാന്‍ തയ്യാറാണ്‌.
അപ്പോഴാണ്‌, അപ്പോള്‍ മാത്രമാണോര്‍ത്തത്‌:-കത്തെടുക്കാന്‍ മറന്നുപോയല്ലോ!